Πέρασε ο καιρός, πέρασε ο πρώτος θυμός κι είπαμε να δώσουμε μια ευκαιρία για δικαιολογίες… Στάθηκες απέναντί μου και σήμερα είπες να φορέσεις τη μάσκα του “ειλικρινή”. Προσποιήθηκες ότι θα λέγαμε μόνο αλήθειες. Εξαιρετικά απολαυστικό να περιμένω κάτι τέτοιο από το στόμα σου, ενώ σε ξέρω καλύτερα απ’ τον καθένα! Έστριψες τσιγάρο σκεπτικός… δεν ήξερες από πού ν’ αρχίσεις ή κέρδιζες χρόνο.
Σε περίμενα. Περίμενα να ακούσω τις εξηγήσεις σου. Τι σε άλλαξε τόσο απότομα κι από σχέση, γίναμε ξένοι. Από έρωτας, έγινε ξεβόλεμα. Από αγάπη έγινε… ανθρώπινο ενδιαφέρον. Κι όπως είπα και παραπάνω, εξαιρετικά απολαυστικό να σου εξιστορούν παραμύθια με δράκους ή χωρίς, αλλά το φινάλε θα το υπογράψεις εσύ. Κι αφού αναλωθήκαμε σε λεπτομέρειες, μικρά γεγονότα μπροστά στη μεγάλη μας ζωή, άκουσα και το ωραίο κλισέ… “Δε σου αξίζω, είσαι πολύ καλή για μένα!”.
Πες μου εσύ έναν άνθρωπο, που δε θέλει, που δεν κυνηγά τα καλύτερο για τον εαυτό του, για να καταλάβω κι εγώ το νόημα αυτής της δικαιολογίας. Ψάχνουμε δηλαδή κάτι λιγότερο από εμάς, κάτι ανάλαφρο για να περάσει η ώρα; Όλοι εσείς που ξυπνήσατε ένα πρωί και καταλάβατε ότι ο μέχρι χθες άνθρωπός σας, είναι πολύ καλός για εσάς, έχετε τόση μεγάλη καρδιά να τον αφήσετε να φύγει, να βρει κάτι καλύτερο; Χρόνια αυτή η απορία μου εντυπώνεται στο μυαλό, κάθε που ακούω αυτή τη δικαιολογία. Μα να σου πω κάτι… αλήθεια είναι… Τελικά, ήμουν πολύ ειλικρινής για σένα, πολύ φωτεινή για το σκοτάδι σου, πολύ απλή για τα περίπλοκά σου… Τελειώσαμε λοιπόν…
Κωνσταντία