Πώς μπορείς να ξεπερνάς τα όρια; Πώς μπορείς να μην βλέπεις τα σημάδια ότι θα τραυματίσεις κάποιον με τα λόγια σου; Πώς μπορείς να παίζεις με τον χρόνο κάποιου ανθρώπου; Πώς μπορείς να μην σέβεσαι μια ψυχή, που σου δίνει ένα κομμάτι της ψυχής της; Πώς μπορείς να παίζεις με τον αυθορμητισμό, την ανασφάλεια, την καρδιά και τις ελπίδες μιας ψυχής;

Σου τα δίνει όλα. Μπορεί να περιμένει κάτι πίσω, μπορεί και όχι. Σίγουρα όμως δεν περιμένει αγνωμοσύνη και αχαριστία. Όλα έχουν και τα όριά τους! Κάποια στιγμή όλα τελειώνουν. Το λάδι σώνεται κάποια στιγμή. Η υπομονή εξαντλείται σε μια ψυχή. Κι όλα δένουν σαν ένα ένα παζλ χωρίς να λείπει το παραμικρό κομματάκι του. Κάποια στιγμή όλα βγαίνουν στο φως! Η αλήθεια δεν κρύβεται ποτέ. Όπως το φεγγάρι θα κρύψει τα σκοτεινά σημεία, έτσι και ο ήλιος θα βγάλει στην επιφάνεια τα αληθινά στοιχεία. Όλα αργά η γρήγορα φανερώνονται. Όλα! Τίποτα δεν τελειώνει χωρίς να αποκαλυφθεί. Αλλά γιατί να μένει το παράπονο…

Γιατί να μαθαίνεις στην αδικία, στην ανεκμετάλλευτη ευκαιρία; Γιατί να παίζεις με μια καρδιά;
Γιατί να δίνεις ελπίδα εκεί που δεν υπάρχει λόγος; Πώς μπορεί να σου αρέσει να δίνεις ελπίδες, να φτιάχνεις όνειρα, να χτίζεις σχέδια, έχοντας ένα πλαστό πρόσωπο στη τσέπη σου; Πώς; Μα πώς υπάρχουν άνθρωποι, αν θέλουν να λέγονται άνθρωποι, που παίζουν και κλέβουν τη χαρά, τον αυθορμητισμό, την ελπίδα, τα όνειρα, την αθωότητα από μια γυναίκα ή έναν άνδρα; Ποιος τους δίνει αυτό το δικαίωμα, ποιος; Ποιος μπορεί να μπει σε αυτές τις καρδιές, να τις καταλάβει για να νιώσουμε κι εμείς τι συμβαίνει σε κάποια πλάσματα…