Η ζωή δεν σε ξεχνά, δεν ξεχνά να σου θυμίζει τι σημαίνει ζωή. Δεν ξεχνάει να σου δείξει το αληθινό της προσωπείο, την ωμή, αδίστακτη και αδυσώπητη πλευρά της. Όχι αυτήν που νομίζεις και παρασύρεσαι, ξεχνιέσαι, αυταπατάσαι, που ζεις με ψευδαισθήσεις πρόσκαιρες, εφήμερες χαρές και απολαύσεις, αλλά την πλευρά που το χαμόγελο στραβώνει, που το γερό χαστούκι έρχεται σε ανύποπτο χρόνο, που εξαφανίζει τη χαρά, εκμηδενίζει την αισιοδοξία. Ξεχνάς αυτήν την πλευρά, όμως η ζωή είναι εδώ, για να σου υπενθυμίζει πως κι αυτή είναι εδώ, συνήθως με όλα όσα δεν φαντάζεσαι και δεν περιμένεις ούτε στο ελάχιστο της διάνοιας του μικρού σου μυαλού.

Το θέμα είναι, είσαι εσύ έτοιμος να την αποδεχτείς, είσαι έτοιμος να την αντιμετωπίσεις, είσαι έτοιμος να αφουγκραστείς τις αγωνίες της, τα νεύρα της, τους καημούς της; Είσαι έτοιμος να δεχτείς τα λάθη της, τα σφάλματά της, τις ειρωνείες της, τα πάθη της και τις μελαγχολίες της; Είσαι έτοιμος να αγκαλιάσεις ό,τι δεν σου αρέσει από αυτήν, μαζί με αυτήν;