Σε περίμενα να γυρίσεις, περίμενα ένα μήνυμά σου στο απόλυτο σκοτάδι. Ώρες βασανιζόμουν να μιλάω με τον εαυτό μου, να σε δικαιολογώ. Σε περίμενα να μου ζητήσεις το λόγο, να επιμείνεις, να παρακαλέσεις, να μου πεις οτιδήποτε, το πιο μικρό, το πιο χαζό, το πιο αστείο που θα μπορούσα να σκεφτώ. Μα εσύ δεν ερχόσουν…
Ο καιρός κυλάει και η μνήμη μου εξασθενεί στην απουσία σου, το βλέμμα συνηθίζει στη μαύρη οθόνη του κινητού μου. Η εξαφάνισή σου ορίζει το ψέμα που έζησα μαζί σου. Και εκεί κενό, να χάνομαι στα πελάγη της ρουτίνας μου… Ήρθες αναπάντεχα, σε μια στιγμή, σε μια βραδιά ανυπόφορη να με ξυπνήσεις από το λήθαργο. Ήρθες με τα αστεία σου, τα πιο περίεργα και πιο παράξενα αστεία σου, μα τώρα είναι πια αργά. Τα βλέπω καθαρά, πόσο γελοία, αισχρά, ειρωνικά ήταν. Δεν με αγγίζουν, είναι γλοιώδη και ψεύτικα όπως ακριβώς φέρθηκες και εσύ.
Τι περίμενες λοιπόν; Να σε δω όπως σε έβλεπα τότε; Όπως ο χρόνος κυλά έτσι κύλισα κι εγώ, πορεύτηκα, δημιούργησα ένα χιούμορ πιο έξυπνο, πιο φωτεινό, διάλεξα το μονοπάτι μου μακριά από ειρωνικά ψέματα και λάθη. Κοίτα να βρεις στα σκοτεινά σοκάκια σου λίγο φως, γιατί έτσι όπως πας, θα χαθείς και από το αδιέξοδό σου δεν θα ξαναβγείς. Σε χαιρετώ λοιπόν, γιατί οδεύω προς το φως, δεν έχω ανάγκη πια τη σκοτεινιά που μου πρόσφερες και ζητούσα κάποτε απεγνωσμένα.
Joanna Sou