Πάντα να ξέρεις φοβόμουν τα βράδια σου… Είσαι επιρρεπής την νύχτα σε ξένους πόθους, σε μονοπάτια εξαντλητικής υπερδιέγερσης και σε μάτια πολλά υποσχόμενα. Δεν είναι πως κρέμασα ταμπελάκι «είναι δικός μου», αλλά να, σου εμπιστεύτηκα τα όνειρά μας και ίσως λίγο να τα πίστεψα! Δεν ήταν μόνο η λαχτάρα να αγαπηθώ, αλλά και η ανάγκη σου να με αγαπήσεις, να μου δείξεις όλα τα μυστικά καταφύγιά σου, τον τρόπο που κλείνεις τον εαυτό σου μέσα σε στιγμές.

Το αποτύπωμά σου έντονο και η παρουσία σου επιβλητική, η συμπεριφορά σου ιδιάζουσα και εσύ… αξέχαστος! Παρόλα αυτά δεν ζω με αυταπάτες, δεν λούζομαι με άγνοια, ούτε θέλω να μου χαϊδεύουν τα αυτιά κολακείες και λόγια σπουδαία! Μόνο στιγμές πίστεψα πως θα μπορούσα να κατακτήσω, λίγο από το «για πάντα» μας, λίγο από τις μεγάλες στιγμές μας!

Μεγάλη στιγμή μας, ήταν και το βράδυ που πέρασες χωρίς εμένα ή καλύτερα πολύ μακριά από εμένα! Δεν ξέρω τι βρήκες, δεν ξέρω γιατί δεν το ζήτησες, αλλά φαντάζομαι θα άξιζε τον κόπο. Ξέρεις, συμφιλιώθηκα με την σκέψη πως οι πράξεις διαμορφώνουν τον χαρακτήρα και φυσικά λάθη γίνονται, μα τα λάθη ή οι επιλογές θα πω καλύτερα, έχουν συνέπειες.