Πάει καιρός από τότε που έχουμε να μιλήσουμε. Και έχω τόσα πολλά να σου πω… ήθελα να ξέρεις για την ζωή μου, το πώς περνάω και για όλα αυτά που με προβληματίζουν και θα ήθελα να τα μοιραστώ μόνο μαζί σου. Είναι αργά όμως για αυτά. Όποτε το μόνο που μένει να κάνω, είναι να στα γράψω. Αν κάπου κάποτε λοιπόν το διαβάσεις αυτό, θα ξέρεις πως είναι μια κατάθεση, μια κατάθεση όλων αυτών που δεν τόλμησα ποτέ να πω…

Ήσουν και παραμένεις το ομορφότερο πράγμα που μου συνέβη πότε. Μέσα από εσένα μπορούσα να δω τον κόσμο πιο όμορφο, με γέμιζες με ελπίδα και ήσουν εκείνος που πάντα πίστευε σε εμένα και με ωθούσες στο να γίνω καλύτερη. Η αλήθεια είναι πως ό,τι και να συνέβη, δεν μετάνιωσα ποτέ για όσα έκανα και αν μπορούσα να γυρίσω τον χρόνο πίσω, θα τα έκανα όλα από την αρχή. Ίσως αν υπήρχε κάτι το οποίο θα άλλαζα, θα ήταν το να σου εκφράσω όλα αυτά τα συναισθήματα που είχα για εσένα. Από φόβο βλέπεις δεν στα είπα, από φόβο μην χαθούν, μην χαθούμε εμείς. Ήθελα επίσης να ξέρεις, πως αυτά που ένιωσα, ήταν τα πιο αληθινά και αγνά πράγματα που έχω νιώσει ποτέ για κάποιον άνθρωπο.

Σε ήθελα όπως είσαι, με τα καλά σου, αλλά και τα κακά σου, εξάλλου και εγώ είχα πολλά κακά. Για αυτό και προσπαθούσαμε ο ένας να γίνει η άγκυρα του άλλου και τα καταφέραμε. Ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω πώς καταλήξαμε έτσι, πώς το μαζί έγινε χώρια και ο έρωτας έγινε πόνος. Μαζί σου ήμουν απόλυτα και ολοκληρωτικά ο εαυτός μου, χωρίς καμία ντροπή, χωρίς καμία ανασφάλεια, δέθηκα και ακολούθησα την καρδιά στο έπακρο. Ένιωσα πως το χωριστά με τρόμαζε περισσότερο από το να εμπιστευτώ και να πληγωθώ. Όποτε αφέθηκα και το έζησα.