Ξεκινάει πάντα από τα πιο μικρά. Εκείνο το μήνυμα το οποίο κρυφά αναμένεις από το πρωί. Ο ήχος του σε αποσυντονίζει, γιατί ανεπαίσθητα επηρεάζει και τον καρδιακό σου παλμό. Το μήνυμα μετέπειτα γίνεται κλήση. Και οι παλμοί επιταχύνονται κι άλλο. Χαμογελάς περισσότερο χωρίς λόγο και ό,τι πριν σε ενοχλούσε πολύ, τώρα απλά το αγνοείς. Εστιάζεις σε κάτι άλλο, σε κάτι πιο όμορφο. Ανυπομονείς να περάσουν οι ώρες και τα λεπτά, ώστε η απόσταση να εκμηδενιστεί. Θες να πειστείς κι από την πραγματικότητα, πως όλο αυτό στ’ αλήθεια συμβαίνει και δεν είναι απλά μια επινόηση του μυαλού σου.

Αδημονείς και συγκεντρώνεσαι πολύ σε όλο αυτό. Εκείνο το αίσθημα που εξουδετερώνει όλες τις άλλες σκέψεις και σου κυριεύει το μυαλό και τις αισθήσεις. Ίσως όμως και υπερβολικά. Γιατί εξαλείφεσαι σε αυτό. Και αυτό δεν οδηγεί σε καλό. Γιατί χάνεις εσένα και την ουσία που ξεκίνησε όλο αυτό. Αν όμως το έπαιρνες βήμα βήμα; Αν προσπαθούσες να κρατήσεις όσο μπορείς αυτό το γλυκό αίσθημα ανυπομονησίας της κάθε μέρας, συνεχίζοντας παράλληλα όλα όσα έκανες και χωρίς αυτό; Αν απλά πρόσθετες στην ταυτότητά σου, παρά να της αφαιρούσες; Σκέψου πόσα θα είχες να κερδίσεις.