Πες μου εσύ πού ψάχνεις τον έρωτα πλέον; Καμπουριασμένα κορμιά, σκυθρωποί άνθρωποι, βλέμματα χαμένα σε οθόνες κινητών, ψηφιακά χαμόγελα και αντιδράσεις. Η ζωή μας έχει γίνει μια ατελείωτη ρουτίνα, χαμένοι μέσα στο εβδομαδιαίο πρόγραμμά μας ψάχνουμε να βρούμε την ευτυχία σε μια ειδοποίηση στο κινητό μας. Κάποιος, κάπου να μας θυμήθηκε… έτσι δεν λέμε και χαμογελάμε; Κλεισμένοι μέσα στα τσιμεντένια κελιά μας, αφήνουμε τους εαυτούς μας έξω μόνο όταν είναι να πάρουμε λίγες ανάσες αέρα ανακατεμένες με νέφος και να δούμε για λίγο το φως του ήλιου. Έτσι σέρνουμε τα κορμιά μας κάθε μέρα στις γκρίζες πόλεις…
Κι εσύ; Σαν κορίτσι της πόλης όπως μου έλεγες, τηρείς το αυστηρό ωράριό σου σαν καλοκουρδισμένη μηχανή και δεν εξοκείλεις ούτε δευτερόλεπτο, πιστώνοντας ψευδώς στον εαυτό σου την επιτυχία της ζωής σου και την τέλεια καριέρα σου, στα ψεύτικα “μπράβο” των πελατών σου. Η καρδιά σου χτυπά ακατάπαυστα σαν καλολαδωμένη μηχανή, όχι γιατί ρέει στα τοιχώματά της ο έρωτας, αλλά γιατί έτσι λειτουργεί μηχανικά και το μόνο που αφήνεις στον αέρα να πλανάται, είναι μια ψεύτικη νότα επιτυχίας κι ένα υπέρμετρο “εγώ”.
Αλήθεια, αυτό για σένα είναι η ζωή; Ρώτησες ποτέ το μικρό κορίτσι που κρύβεις μέσα σου, εάν αυτή είναι η ζωή που ήθελες πάντα; Έτσι ένιωσες την αγάπη όταν ήσουν έφηβη; Πώς την ένιωσες τόσα χρόνια; Ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε; Ή μήπως ήθελες πραγματικές αγκαλιές και όχι κυνικές ερωτικές πράξεις; Δεν θα ήθελες αγκαλιές; Πειράγματα, χουζουρέματα κι ερωτικά τραγούδια να σου αφιερώνουν; Γιατί αυτό μου έδειξες όταν ήσουν χωμένη στην αγκαλιά μου. Ένα μικρό κορίτσι που του έλειπαν όλα αυτά! Έτσι πραγματικά ένιωθα κι εσύ την πιο ωραία μετουσίωση του έρωτα, την έκανες απλά μια αγγαρεία, μια ρουτίνα κι ύστερα έφευγες τρέχοντας, μήπως τυχόν μια αγκαλιά μου σε κάνει και δεθείς πραγματικά μαζί μου. Ξέρω, με έλεγες ρομαντικό, ότι δεν έχουμε ούτε ένα κοινό ακόμα και σ’ αυτό το σημείο, αλλά εγώ την αγάπη και τον έρωτά μου για σένα τον αντιλαμβανόμουν διαφορικά!
Για σένα όλα αυτά ήταν κάποια λεπτά ευχαρίστησης! Για μένα ήταν σαν την έκρηξη και την δημιουργία ενός καινούργιου κόσμου, χαμένου σε αγκαλιές, φιλιά, ματιές που διασταυρώνονταν και κορμιά που γίνονταν ένα! Για σένα ήταν απλά μια πράξη συνουσίας! Μου έλεγες κάποτε πως αγάπη δεν φυτρώνει στα τσιμέντα και πως στις μεγαλουπόλεις οι άνθρωποι και οι σχέσεις είναι τόσο ρευστές, που αν δεν σου κάνει κάποιος, δεν το πολυπαλεύεις, αλλά με την πληθώρα επιλογών που έχεις, πας στον επόμενο! Κι εγώ σου αντίτεινα πως κάθε άνθρωπος αξίζει να αγαπήσει και να αγαπηθεί, όπως έκανα εγώ μαζί σου και εσύ γελούσες ειρωνικά!
Καλοκουρδισμένο μου ρομποτάκι με την ανθρώπινη μορφή, φόρα λοιπόν άλλη μια μέρα το στημένο χαμόγελό σου, ψέκασε το σώμα σου με το ψεύτικο άρωμα της επιτυχίας, αλλά πάντα βαθιά μέσα σου εσύ ίδια θα ξέρεις πως όλα αυτά που μου έλεγες κάποτε, δεν είναι αυτά που πραγματικά θέλεις! Γιατί ο έρωτας μάτια μου, πάντα θα βρίσκεται την ηρεμία που τόσο αναζητούσες, μακριά από τα φώτα της πόλης και τον φρενήρη τρόπο ζωής που ακολουθείς εκεί στην μεγαλούπολη
Γιατί ο έρωτας μάτια μου δεν είναι εικονίδιο στο κινητό, αλλά αγκαλιές, φιλιά, τσαλακωμένα σεντόνια και ατελείωτες συζητήσεις κοιτώντας τον καθαρό βραδινό ουρανό και βλέποντας τη θάλασσα. Γιατί ο έρωτας μάτια μου είναι να βγαίνεις το πρωί και να βλέπεις δέντρα και πράσινο και όχι τους γκρίζους τοίχους της απέναντι πολυκατοικίας! Όλα αυτά που μέσα σου αναζητάς, ενδόμυχα εύχομαι να τα βρεις κάποια στιγμή, γιατί αυτό πραγματικά θα κάνει το κοριτσάκι που έχεις μέσα σου πραγματικά ευτυχισμένο!
Men’s View – Γιώργος Κ.