“Δύσκολη μέρα η σημερινή…” μου είπες μόλις ξάπλωσες. Δεν σου απάντησα, δεν είπα λέξη, ξέρω πως όταν είσαι κουρασμένη, δεν θέλεις να μιλάμε πολύ. Άνοιξα τα χέρια μου και σ’ αγκάλιασα κι εσύ κούρνιασες σαν γατάκι μέσα στην αγκαλιά μου κι αποκοιμήθηκες με το κεφάλι σου πάνω στο στήθος μου. “Δύσκολη μέρα ψυχή μου…” σου ψιθύρισα και έμεινα για λίγο να σε κοιτάζω να αποκοιμιέσαι μέσα στα χέρια μου.

Δύσκολη μέρα, δύσκολη βδομάδα, δύσκολη ζωή, το ξέρω… Είναι τόσο δύσκολα όλα για όλους, που σε στιγμές μοιάζουν απροσπέλαστα, μα… είμαι εδώ! Κι είναι πιο εύκολο να κουβαλούν δύο μαζί τα φορτία, τα βάρη, τα άγχη, τους πόνους. Είμαι εδώ και αν δεν μπορώ να γίνω λύση για κάθε σου πρόβλημα, θα γίνομαι ασπίδα, θα γίνομαι αγκαλιά, θα γίνομαι φάρος, θα γίνομαι καταφύγιο. Είμαι εδώ και θα γίνομαι ό,τι μπορώ για να μπορείς να χαμογελάς, να μπορείς να μου χαμογελάς και να γεμίζεις φως την ψυχή μου.

Είναι όλα πιο εύκολα αν τα αντιμετωπίζουμε μαζί, είναι οι δρόμοι πιο βατοί αν τους περπατάμε παρέα, είναι τα σκοτάδια λιγότερο τρομαχτικά όταν τα βαδίζουμε χέρι χέρι. Είμαι εδώ και θα είμαι εδώ για ό,τι σε πονάει, για ό,τι σε βασανίζει, για ό,τι σε τρομάζει. Και μακάρι να μπορούσα μ’ έναν μαγικό τρόπο να ξεφορτώσω απ’ τους ώμους σου όλα τα βάρη και να τα απιθώσω στους δικούς μου. Μακάρι να μπορούσα να κλέψω απ’ το μυαλό σου όλα όσα σε αγχώνουν και να τα κάνω δικά μου, μόνο δικά μου. Μακάρι να μπορούσα να πάρω από μέσα σου κάθε φόβο, κάθε βάσανο. Μακάρι να μπορούσα… μα κι αν δεν μπορώ, να ξέρεις είμαι εδώ.