Κάθομαι σε ένα δωμάτιο σκοτεινό. Σιωπή παντού και μόνο ο χτύπος του ρολογιού, που είναι κρεμασμένο στο τοίχο, ακούγεται τόσο δυνατά, λες και θα σπάσουν τα τύμπανα μου. “Σταματήστε το σας παρακαλώ!” φωνάζω σαν υστερική. Βάζω τα χέρια μου στα αυτιά μου, τα κλείνω, δεν θέλω τίποτα να ακούω. Και τότε έρχεται ένας άλλος χτύπος να με ταράξει, η καρδιά χτυπάει τόσο δυνατά που κοντεύω να τρελαθώ. “Σκάστε όλοι! Για μια φορά αφήστε την σιωπή να απλωθεί μέσα μου, έχω ανάγκη αυτή την γαλήνη, αυτό το τίποτα που θα κάνει το σκοτάδι πιο ήσυχο!”.

Ξαπλώνω σε εμβρυϊκή στάση, είμαι στο πάτωμα και δεν με νοιάζει. Τα μάτια μου κόκκινα από την αϋπνία. Άραγε ποια θα είναι η συνέχεια; Τι κάνω από εδώ και πέρα; Γιατί έμεινα πίσω να προσμένω στιγμές του χθες; Εκεί, στο σκοτεινό δωμάτιο, η ψυχή μου πάλευε για άλλη μια φορά με το απόλυτο σκοτάδι. Ούτε τα δάκρυα δεν έδιναν πλέον έστω μια αχτίδα φωτός. Άραγε θα βγω από αυτή την άβυσσο που με έριξε η απουσία σου;