Είναι κάποια μέρη, στα οποία το μυαλό σου έχει απαγορεύσει να ξαναπάς. Έχεις αποκλείσει κάθε ενδεχόμενο να πατήσεις πάλι εκεί. Πονάει βλέπεις πολύ ακόμα και η σκέψη του να τα επισκεφθείς, καθώς ξέρεις ότι θα σου επιστρέψουν μνήμες που προσπαθείς να θάψεις εδώ και καιρό. Το ίδιο ισχύει και για εμένα, έτυχε λοιπόν να βρεθώ και πάλι σε μια παλιά γειτονιά, μια γειτονιά που μου έχει χαρίσει πανέμορφες και ταυτόχρονα επίπονες μνήμες. Πριν καν πλησιάσω, το στομάχι μου είχε γίνει κόμπος και τα πόδια μου έτρεμαν, παράλληλα το μυαλό μου είχε κατακλειστεί από όλες αυτές τις αναμνήσεις και αισθάνθηκα και πάλι με την ίδια ένταση όποια συναισθήματα είχα πιστέψει πως μπορώ να ξεχάσω.

Το ζενίθ της απόλυτης ταραχής, ολοκλήρωσε η εικόνα ενός μπαλκονιού. Όχι ενός τυχαίου, αντιθέτως ενός συγκεκριμένου, που είχα κάνει όνειρα, είχα δώσει υποσχέσεις, είχα ερωτευτεί και ταυτόχρονα είχα αγαπήσει. Ήθελα απλά να προσπεράσω και να μην ρίξω ούτε ματιά. Το σώμα μου όμως δεν άκουγε τις εντολές που του έδινε ο εγκέφαλος, σαν να λειτουργούσε αυτόνομα, ίσως και απλά να προτίμησε τις εντολές που έδινε η καρδιά. Έτσι λοιπόν στάθηκα για λίγο και το κοίταξα, ήταν ακριβώς το ίδιο, δεν είχε αλλάξει τίποτα, ταυτόχρονα όμως ήταν και πολύ διαφορετικό, σαν κάτι να έλειπε από εκεί, σαν να υπήρχε ένα κενό το οποίο δεν είχε καλυφτεί. Ποιος να μένει άραγε εκεί, έχουν φτιάξει τις δικές τους αναμνήσεις, περνάνε όμορφα;

Όσο το κοίταζα, τόσες περισσότερες αναμνήσεις με χτύπαγαν αλύπητα, τα δάκρυα πλέον ήταν αναπόφευκτα και απλά πλημμύριζαν τα μάτια μου, καταλήγοντας ασταμάτητα στα μάγουλά μου. Μέσα στον χείμαρρο των αναμνήσεων, υπήρξε μία που έμεινε λίγη περισσότερη ώρα από όσο θα έπρεπε στο μυαλό μου. Ήταν μία φιγούρα ακουμπισμένη στα κάγκελα του μπαλκονιού, να ρουφάει ένα τσιγάρο και να λέει πως κάνω τον κόσμο της ομορφότερο. Αυτή η εικόνα με έκανε να πονέσω, όσο με έκανε και να νοσταλγήσω. Αβίαστα μου βγήκε ένα χαμόγελο στην θύμησή της. Γλυκόπικρο θα έλεγα. Η εικόνα αυτή ολοκληρώθηκε με μία σφιχτή αγκαλιά και ένα απαλό φιλί στο μέτωπο.