Αυτό το πρωινό ξύπνημα, σαν το κουδούνι της κολάσεως! Το ξυπνητήρι και τα νεύρα, έχουν κάνει τα μαλλιά σαν άχυρα! Τι να φορέσω πάλι; Δεν έχω τίποτα! Και ανοίγοντας την ντουλάπα, με πλακώνει μια στοίβα ρούχα που δεν θέλω να διπλώσω παρόλο τον ψυχαναγκασμό μου. Όσο σκέφτομαι τι θα τραβήξω πάλι στη δουλειά… αυτή η γκρίνια και η μιζέρια με έχει κάνει πιο ξινή από ποτέ και όσο κραγιόν να βάλω, τα χείλη μου είναι σαν ζωγραφισμένα με χαμόγελο αναγκαστικά.

Παραγγέλνω καφέ για να μην περιμένω (που έχω και τη απαίτηση 6 παρά να μου μιλήσουν και με όρεξη) για να φύγω σφαίρα στη στάση. Κάθε πρωί οι ίδιοι νυσταγμένοι τύποι, ανάμεσά τους και εγώ. Είναι όμως και μια φιγούρα που μου κάνει εντύπωση για το πόσο ζωντανή είναι πάντα, με ντύσιμο που δεν το λες “πεθαίνω να συνδυάσω και μαλλί… βάλε λακ, μην την λυπάσαι!”. Θέλω τόσο πολύ να μάθω τι δουλειά κάνει! Ε ναι λοιπόν, θα γελάσω και θα σπάσω τον πάγο… Κίνηση πρώτη, καρφώνω βλέμμα, γελάω, μου γελάει, της γελάω, μου ξαναγελάει… Το τρόλεϊ κοντά, λέω τώρα είναι η στιγμή, θα κάτσω δίπλα, πάντα χωριά καθόμαστε.

Μπαίνουμε και κάθεται ανάποδα στη θέση. Όχι, όχι, δεν το κάνω για να ζαλιστώ… Τότε σκέφτομαι γιατί έχω τόση περιέργεια; Τι με νοιάζει; Ξαφνικά έρχεται μόνη της, μου λέει “Πού πας; Κατεβαίνεις πάντα Ομόνοια…”. Λέω “πάω με τα πόδια, θέλω να περπατώ, εσείς;”. “Εγώ πάω… πουθενά!”. Λέω ok, δεν άκουσες καλά. “Πουθενά είπατε;”, “Ναι, ναι, ναι!”. Αμάν 3 ναι! Καλά να πάθεις, η περιέργεια σκότωσε την γάτα! “Είμαι γιατρός και πάω Ζάππειο, εκεί περιμένω τους ασθενείς…”. Χριστέ μου, τι ζω (μούντζα)! Λέω “γιατί στο Ζάππειο;”. Ποντάρω σε απάντηση που θα χάσω. “Γιατί εκεί είναι όλοι οι τρελοί!”…