Απελπισία στο βλέμμα… τι σου ζητάω μήπως; Ακόμα να το συνειδητοποιήσω ότι μας “πούλησες” στεγνά κάτω απ’ τους κανόνες του κατεστημένου. Βεβαίως και σέβομαι όλο το ηθικό κομμάτι, τη ψυχή σου δεν σκέφτηκες ποτέ; Ή μήπως όλες εκείνες οι στιγμές που μοιραστήκαμε, ήταν στάχτες και φούμαρα; Θα μου πεις με το δίκιο σου γι’ αγάπες και λουλούδια, ίσως το νιώθεις κιόλας. Ποια αγάπη άνθρωπέ μου όταν δεν παλεύεις για μας; Μια φορά μονάχα να ρίσκαρες για μας, να ‘νιωθες αυτή τη γεύση του κινδύνου, της ανασφάλειας κι όχι να πέφτεις συνέχεια σε δίχτυ ασφαλείας, να παλεύω να σε πιάσω για να προσγειωθείς στα μαλακά;