Θέλω να σου πω φίλη μου τον πόνο μου, εκείνον που ρίζωσε μέσα μου και δεν άφησε χώρο για άλλον. Στάθηκα τυχερή που δεν πνίγηκα στο θυμό μου, αλλά τελικά έγινε δηλητήριο μέσα στο αίμα μου και σταγόνα σταγόνα θέριζε τις φλέβες μου κάθε μέρα. Δεν τόλμησα να πω τίποτα σε κανέναν, ντράπηκα μπροστά στη πράξη μου να ταπεινωθώ τόσο, που ακόμα και σήμερα που σου γράφω, έχω τον ίδιο πόνο στο στήθος. Πήρα ένα τίποτα και το έκανα σημαντικό, ξεκίνησε ο Γολγοθάς δίχως κανένας να μου βάλει το αγκάθινο στεφάνι, το είχα βάλει μόνη και με μεγάλη δύναμη. Τα καρφιά τα έμπηξα τόσο βαθιά, που τρόμαξα με την αντοχή μου. Κι εκείνος θεατής με βλέμμα ψυχρό και μόνιμα κενό…

Φίλη απόψε γράφω γιατί αυτός ο κόσμος έχει διαλυθεί, όχι μόνο ο δικός μου, αλλά και όλων μας. Ντρέπομαι, ντρέπομαι τόσο, που ακόμα και τα δάχτυλά μου σαν ξύλα στέκονται. Φίλη περπατάω σε σπασμένα γυαλιά για το πιο απλό για τη ζωή, για την αγάπη… Όλοι την φωνάζουν κάθε μέρα και την προσβάλουν. Ο καθένας την καλεί και εκείνη κουράζεται, πόσα να εξηγήσει; Ένα ποτήρι κρασί δίπλα μου και τσιγάρα σωρό, ένα κινητό με ραγισμένη οθόνη και ένα τετράδιο παρέα. Μικρούλα λέξη το “αγαπώ”, σε ένα τετράδιο παλιό…

Φίλη μου, κανείς δεν θα μάθει τίποτα ποτέ και ας λένε ότι ο χρόνος γιατρεύει. Όχι, το ψέμα δεν το γιατρεύει. Θα σου πω εγώ, που αγάπησα ένα ψέμα με τέτοιο τρόπο, που η σάρκα μου κάηκε και η καρδιά μου έσπασε. Ακόμα ο ήχος από το στόμα του ήταν τόσο έντονος, που τα μαλλιά μου κινήθηκαν προς τα πίσω. Μιας ζωής λάθη, δεν με έφτασαν να τρέξω μακριά, γονάτισα μπροστά στον εαυτό μου να ζητήσω συγγνώμη και να λυτρωθώ και η περιφρόνηση δεν λύγισε. Φίλη γιατί νιώθω ενοχές για την καρδιά μου; Έδωσα, έδωσα και τι δεν έδωσα! Τα έχασα όλα! Και πάλι και ξανά δεν σταμάτησα…