Βγαλμένη από σχέσεις σχολεία, που έπαθα πολλά κι έμαθα ακόμη περισσότερα, είχα αποφασίσει να ορθώσω χάλκινα τείχη. Να δίνω, αλλά να μη δίνομαι, να προσφέρω τόσα ώστε να μην περιμένω, να ερωτεύομαι, αλλά να μην αγαπάω… Και ζούσα μια ζωή ρηχή, δίχως όμως να πονάει η ψυχή μου για τις μικροαπώλειες.
Ανεπαίσθητα κι αβίαστα ήρθες μετά εσύ και ξεκλείδωσες όλα όσα είχα σφαλίσει μέσα μου για να με προστατέψω. Με βεβαίωνες με πράξεις κι όρκους πως εγώ είμαι η “μία” σου κι εσύ ο “ένας” μου… Όμορφες που ήταν οι στιγμές μας, οι ώρες μας, οι μέρες… Ίσως ό,τι πιο κολακευτικό είχα ζήσει σε όλα τα χρόνια που ακουμπούσαν στους ώμους μου έως τώρα. Κι εγώ βγήκα από νόρμες και συνθήκες που ποτέ δεν διανοούμουν ότι θα καταπατήσω.
Σ’ έβαλα στην πρώτη γραμμή μου και σου έδειχνα πόσο απολαμβάνω αυτή μου την επιλογή. Έβρισκα χρόνο, ξέρεις, όχι από εκείνον τον βολικό, τον άλλον… που φέρνεις τούμπα τη ζωή σου για ένα φιλί κι ένα βλέμμα. Και σιγά σιγά έμαθα να περιμένω… να περιμένω κι από σένα να δώσεις μια στάλα παρόμοια. Είχες κι εσύ την τεχνική σου. Μια λίγο, δυο πολύ… σαν να με ζάλιζες σε ερωτικό τάνγκο. Σκάλιζα όλο και πιο πολύ το μέσα μου για να δίνω θησαυρούς, ν’ ανακαλύπτω κι άλλα αποθέματα ψυχής να σου προσφέρω. Και τότε… πυροβόλησες!
Δεν ήταν αρκετός ο χρόνος μας, δεν ήταν αρκετή η ζωή μας, δεν ήταν αρκετή η αγάπη μου… Δεν ήμουν αρκετή για σένα εγώ η ίδια. Στην αρχή νόμιζα με πίεζες να δώσω κι άλλα, νόμιζα σαν μικρό παιδί, ότι μου κάνεις πείσματα για να σου δώσω κι άλλη προσοχή. Και συνέχιζα… συνέχιζα να σου δείχνω πόσο σημαντικός είσαι για μένα, πόσο πολύτιμο οξυγόνο μου στερεί η απουσία σου, πόσο κενή είναι η ζωή μου αν δεν την περνάμε μαζί. Κατέρριψα όλα όσα είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου να μην κάνω, όλα όσα είχα ορκιστεί ότι θα τα φυλάξω για μένα, όλα μου τα “εγώ, ποτέ!”. Έπεσα, παρακάλεσα, τσαλακώθηκα… μα είναι τώρα λίγες μέρες που… κοίτα με, ξανασηκώθηκα! Σηκώθηκα απλά για να με δεις, γιατί το μυαλό μου κι η καρδιά μοιάζει μ’ εκείνη των τρελών που δεν μπορούν ν’ αντέξουν άλλη λύπη κι αρχίζουν ξαφνικά να χαζογελούν…
Κωνσταντία