Μαθαίνω πως ρωτάς για μένα, δείχνεις ν’ ανησυχείς για το πώς είμαι, για το αν τα καταφέρνω… Μαθαίνω πως ρωτάς για μένα, δείχνεις πως νοιάζεσαι για το πώς προχωράω, για το πώς συνεχίζω κι είναι το βλέμμα και ο ήχος της φωνής σου γεμάτος ειλικρινές ενδιαφέρον και αληθινό νοιάξιμο. Μαθαίνω πως ρωτάς για μένα και η αλήθεια είναι πως χαμογελάω κι αναρωτιέμαι μέσα μου ποιον στ’ αλήθεια κοροϊδεύεις, ποιον στ’ αλήθεια προσπαθείς να πείσεις πως σ’ απασχολεί το πώς είμαι και το πώς περνάω. Ξέρεις και ξέρω καλά πως αν στ’ αλήθεια σ’ ένοιαζε, θα φρόντιζες τουλάχιστον να φύγεις ξεκάθαρα, σταράτα, “αντρίκια” αν θες…
Ίσως θα ήταν μια τόνωση στο τεράστιο “εγώ” σου να μάθεις πως γονάτισα, πως διαλύθηκα, πως δεν μπορώ να συνέλθω. Ίσως θα σ’ έκανε να “ψηλώσεις λίγους πόντους παραπάνω” το να μάθεις πως πονάω, υποφέρω, καταστρέφομαι, πως δεν μπορώ να ξεχάσω. Ίσως… μα δεν σκοπεύω να σου κάνω αυτή τη “χάρη”, αρκετές σου έκανα ως τώρα, δεν νομίζεις; Μάλλον υπερεκτιμάς τον εαυτό σου, αν θεωρείς πως τα ψίχουλα που μου χάριζες, θα ήταν αρκετά να με λυγίσουν. Μάλλον για “πολλά” πέρασες τα “λίγα” σου.
Μαθαίνω πως ρωτάς για μένα, δείχνεις ν’ ανησυχείς για το πώς είμαι, για το αν τα καταφέρνω… Μαθαίνω πως ρωτάς για μένα, δείχνεις πως νοιάζεσαι για το πώς προχωράω, για το πώς συνεχίζω… Κι αν όντως ανησυχείς, επίτρεψέ μου να σου πω πως δεν χρειάζεται. Επιλογή μου ήσουν, όχι ανάγκη μου. Σύντροφός μου ήσουν, όχι δεκανίκι. Τι κι αν τότε πίστεψα για “κάτι” το “τίποτά” σου; Το φευγιό σου καθάρισε το τοπίο κι είδα καθαρά. Δεν διαλύθηκα, δεν καταστράφηκα, δεν μ’ έχασα στις αναμνήσεις. Είμαι ακόμη εδώ, όρθια, δυνατή. Είμαι ακόμη εδώ και στέκομαι στα πόδια μου. Μην φοβάσαι λοιπόν για μένα, τώρα είμαι στα πιο σωστά χέρια, τα δικά μου…
Κική Γιοβανοπούλου