Η εμμηνόπαυση είναι περισσότερο μία διοικητική συνθήκη, παρά μία βιολογική πραγματικότητα. Όταν η τελευταία σταγόνα αίματος βγει από το κορμί μου, μπαίνω σε μία άλλη, διαφορετική κατάσταση ζωής. Είναι διοικητική συνθήκη η παύση του αίματος, διότι η γυναίκα που ακόμα ταυτίζεται με τη νεότητα στο μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας, μπαίνει σε μία κατάσταση αορασίας. Είναι μία κατάσταση όχι μόνο φυσιολογικότητας από βιολογική άποψη, αλλά και δημιουργίας κοινωνικής προκατάληψης. Διότι η γυναίκα στη συλλογική συνείδηση, θεωρείται πως μεγάλωσε και δεν μπορεί πλέον να κυριαρχεί στην κουλτούρα της αγοράς, του φλερτ, της διαφήμισης, της ζωής της ίδιας.
Η εμμηνόπαυση δεν είναι η παύση της ζωής, αλλά μία διαφορετική όψη της, ένα πέρασμα σε ένα καινούργιο κεφάλαιο ζωής. Δεν δημιουργείς ζωή επειδή προτεραιότητα έχει πια η δική σου ζωή! Στην εμμηνόπαυση, διακρίνει κάποιος την κοινωνική πεποίθηση που διατηρείται ακόμα και σήμερα για τις γυναίκες, η αξία τους απορρέει από την αναπαραγωγική τους ικανότητα και όταν αυτή εκλείψει, πρέπει να μπουν στο περιθώριο και να δοθεί προτεραιότητα σε νεότερες γενιές. Ζώντας στην εποχή όπου το προσδόκιμο της ζωής έχει αυξηθεί, η εμμηνόπαυση δεν αποτελεί πια υποχρεωτικά την παύση της ζωής ή της νεότητας. Είναι η σηματοδότηση, η έναρξη μίας καινούργιας κατάστασης ζωής, όχι το τέλος της.
Η εμμηνόπαυση δεν είναι ένας μπαμπούλας που πρέπει να τρομοκρατεί, αλλά μία φυσιολογική διαδικασία που θα επέλθει αργά ή γρήγορα για κάθε γυναίκα. Και το λέω ως γυναίκα στα 29 μου, η οποία διαβάζει και ενημερώνει και τώρα επί του θέματος. Το ιερό αυτό που χάνουμε το αίμα, έχει σημασία για τη γυναίκα. Όχι μόνο για τη δημιουργία ζωής, αλλά και για τη συνολική μας υγεία. Αλλά όταν παύσει, η ζωή δεν τελειώνει και δεν μπαίνει σε κανένα πάγο. Ίσως είναι μία διαφορετική απόλαυση της ζωής, σε υπαρξιακό, ερωτικό, προσωπικό επίπεδο. Ίσως είναι η ευκαιρία για μία διαφορετική θέαση της ζωής. Όχι κάποιας που θα προέλθει από εμάς, αλλά της δικής μας.
Μαρία Σκαμπαρδώνη