Να ερχόταν λέει μια στιγμή, μια μικρή, ασήμαντη στιγμή, που να σε έβλεπα ξανά μπροστά μου… Να ερχόταν λέει μια στιγμή, μια μικρή, τυχαία στιγμή, που το βλέμμα μου θα διασταυρωνόταν με το δικό σου. Μια στιγμή μονάχα, να μπορούσα να κλέψω λίγο απ’ το φως των ματιών σου, μια στιγμή να χαθώ στο γκρίζο τους, μια στιγμή να γεμίσει χρώμα σ’ όλες εκείνες τις αναμνήσεις που φυλάω μέσα μου τόσο καιρό και που κοντεύουν να ξεθωριάσουν.

Μια στιγμή μοναχά να σε έβλεπα κι αναλαμβάνω κάθε ρίσκο, κάθε κίνδυνο να μην πέσω στην αγκαλιά σου. Μια στιγμή να βύθιζα το βλέμμα μου στο δικό σου, να το άφηνα για λίγο να χαθεί στις όμορφες στιγμές του τότε. Εκείνου του τότε, που μια μου μοιάζει τόσο μακρινό σαν να έχουν περάσει ήδη δυο ζωές από τότε και μια νιώθω τις πληγές που άνοιξε να αιμορραγούν, σαν να ήταν μόλις χτες που μου άφησες το χέρι.

Κι αν μια ευχή θα μπορούσα να κάνω, θα ήταν λίγο να δω ξανά τα μάτια σου… Για μια στιγμή… μια στιγμή, που όλα τα “αν” που στήνουν χορό στο κεφάλι μου μήνες τώρα, θα σιωπούσαν. Μια στιγμή, που όλοι οι θυμοί που καταστρέφουν το μυαλό μου, θα ύψωναν λευκή σημαία. Μια στιγμή, που όλα τα λάθη που ματώνουν την καρδιά μου, θα κατέβαζαν τα ξίφη. Μια στιγμή, που κάθε πάλη που δίνω με μένα την ίδια, θα σταματούσε και θα υποκλινόταν στο μεγαλείο των ματιών σου… Αν μια ευχή θα μπορούσα να κάνω, θα ήταν λίγο να δω ξανά τα μάτια σου…

Κική Γιοβανοπούλου