Μην αναβάλλεις για αύριο, αυτό που μπορείς να νιώσεις σήμερα. Μην αφήσεις το αύριο, αυτό το τόσο κοντινό, αλλά και συνάμα τόσο αβέβαιο μέλλον, να καταπιεί τις εμπειρίες που θα μπορούσες να κουβαλήσεις. Να ρουφήξει το συναίσθημα που θα μπορούσες να νιώσεις… Υπάρχει κάποιος, υπάρχει κάτι εκεί, απέναντί σου, που σε κοιτά με πλησμονή και περιμένει ένα σου και μόνο βήμα για να διανύσει την υπόλοιπη διαδρομή.
Αύριο μου λες και στην ψυχή μου αποτυπώνεται ένα τεράστιο “ΠΟΤΕ”, έτοιμο να κατασπαράξει ό,τι ζήσαμε έως τώρα. Έτοιμο να με γονατίσει μπροστά σε ό,τι λαχταρά η ψυχή κι εσύ απλά το αναβάλλεις… Ποτέ δεν ξέρεις τι κρύβει το αύριο, τι αλλαγές μπορεί να φέρει, τι απώλειες… Γιατί σιγά σιγά θα συνηθίσω πλέον. Δεν θα λυπάμαι, δεν θα πονάω… Θ’ αφήνω το χρόνο να με λυτρώνει κι όχι εσένα. Κι ο χρόνος, ξέρεις, είναι ύπουλος… Άλλοτε βαθαίνει την πληγή, μα τις περισσότερες φορές την κλείνει.
Η βαθιά ανάλυση κι η μετατόπιση του τώρα στο μετά, ζυμώνουν την υπομονή. Κι αυτή όμως κάποια στιγμή σταματά. Πατάει φρένο δυνατά και δίνει τη σειρά της στην αξιοπρέπεια. Εκεί συνειδητοποιείς πόσα τελικά αξίζει να κρατήσεις κι όλα τα άλλα ας τα χαρίσεις. Τις αναμνήσεις, τις στιγμές, τις συμπεριφορές… Στην αρχή δεν θα το δεις, θα νιώσεις ελεύθερος, αποδεσμευμένος από κάθε τι που σε καταπίεζε και δεν μπορούσες να απολαύσεις την αναβλητικότητά σου.
Με το πέρασμα του χρόνου θα φτάσει κι η στιγμή που θα εύχεσαι να μου είχες φερθεί καλύτερα, πιο ντόμπρα… Που δεν κράτησες τη φωτιά αναμμένη και με τη χλιαρή σου φύση, την άφησες να σβήσει. Δεν εκβιάζεται μάτια μου ο έρωτας, δεν βγαίνει με το ζόρι η αγάπη, πρέπει να αναδύεται από μέσα σου. Αν στο ζητήσει ο άλλος, βρίσκεστε ήδη στα πρόθυρα, λίγο πριν την κόκκινη κορδέλα του τερματισμού. Και μάντεψε ποιος θα τερματίσει πρώτος… Η αναβλητικότητά σου ή η φλόγα του “τώρα”; Όλα ή τίποτα, λοιπόν… Τώρα ή ποτέ!
Κωνσταντία