Μετά το χωρισμό μας, ένιωσα σαν αποτύπωμα στην ψυχή μου την έννοια της απαξίωσης. Τίποτα πια δεν θύμιζε τα λόγια σου, πριν από εκείνη την ημέρα που μου ανακοίνωσες με βλέμμα ψυχρό και καρδιά κενή, το τέλος. Τίποτα δεν μετέδιδε τη θέρμη του κορμιού σου όταν με είχες αγκαλιά. Άδειασες μου είπες κι έδινες μάχη ν’ αδειάσω κι εγώ, να γίνω σαν κι εσένα. Να προχωρήσω, πριν καν τελειώσουμε παρακάτω. Να γλεντάω τη ζωή μου πριν ακόμη καταλάβω γιατί με βούτηξες βίαια στο πένθος αυτού του έρωτα. Νωπές οι πληγές…

Η ζωή έχει την τάση να επιστρέφει συμπεριφορές λένε. Κι εσύ αγόρι μου ή απαξιώθηκες πολύ στο παρελθόν, πληγώθηκες και πόνεσες ανεπανόρθωτα και τώρα ξεσπάς σε λάθος άνθρωπο ή… μάντεψε κι εσένα τι θα σε περιμένει μόλις τελειώσουν οι πρώτοι ενθουσιασμοί, τα πρώτα γλέντια, τα πρώτα γλυκά χάδια των Σειρήνων…