“Χάθηκαν οι άντρες…”, “Άντρες παλαιάς κοπής…” και λοιπές δηλώσεις που ακολουθούν αναστεναγμούς αναπόλησης, γύρω από “γυναικεία” τραπέζια, τις στιγμές που μιλάμε για σχέσεις, για έρωτες και ρηχές αγάπες. Πόσο αλλιώς ήταν τα πράγματα παλιά, με τους διεκδικητικούς και αποφασιστικούς άντρες, που ήξεραν τι ήθελαν και πώς να το αποκτήσουν. Τότε που η γυναίκα δεν επιτρεπόταν ν’ αγγίξει “πόμολο, αναπτήρα και πορτοφόλι”. Τότε που ο λόγος του άντρα είχε βαρύτητα και που οι σχέσεις δεν τελείωναν για “ψύλλου πήδημα”. Τότε που η γυναίκα ένιωθε σιγουριά δίπλα στον άνθρωπό της…

“Άντρας παλαιάς κοπής” λέμε κι αυτόματα έρχεται στο μυαλό μας ο άντρας ο “σωστός”, με το ψηλό “ανάστημα”, που “μύριζε” ασφάλεια και σιγουριά. Υποθέτω πως αυτές οι σκέψεις μας γυρνάνε πίσω κάπου στο 1960, όπου στην ασπρόμαυρη οθόνη ο Νίκος Κούρκουλος και ο Γιώργος Φούντας έκαναν τις μαμάδες μας να βουρκώνουν. Υποθέτω πως τώρα, πάνω από 60 χρόνια μετά, όπου πολλές από εμάς μπορεί να νιώθουμε απογοητευμένες με το αντίθετο φύλο (και καμία με τον εαυτό της!), ο “άντρας παλαιάς κοπής” του τότε, φαντάζει ιδανικός. Είναι όμως; Εκείνο το “μοντέλο” άντρα που “αναπολούμε” ώρες ώρες, θα είχε χώρο να επιβιώσει στο σήμερα; Κι αν είχε χώρο, θα ήταν τόσο ιδανικός όσο κάποιες φορές φανταζόμαστε;

Εκείνος ο άντρας είχε μπέσα λένε, είχε λόγο, είχε άποψη. Όλα σταθερά και άκαμπτα, τόσο άκαμπτα που η γυναίκα δεν ήταν σε θέση να τα επηρεάσει. Εκείνος ο άντρας βαρούσε το χέρι στο τραπέζι κι όλα σιωπούσαν. Εκείνος ο άντρας ήταν ο αρχηγός, ο μπροστάρης και οι αποφάσεις του ήταν απόλυτες και τετελεσμένες. Εκείνος ο άντρας προσέφερε την “ασφάλεια” στη γυναίκα του, δούλευε για την οικογένειά του κι η γυναίκα έμενε στο σπίτι, να το “κρατάει” όσο εκείνος εργαζόταν ή όσο εκείνος όταν δεν εργαζόταν και το αποφάσιζε, ήθελε να διασκεδάσει. Εκείνος ο άντρας δεν έγραφε κάτω από φωτογραφίες γυναικών στα social (δεν υπήρχαν τότε) “gia sou kokla”, αλλά είχε το “δικαίωμα” να “μπερμπαντέψει”. “Άντρας είναι… ό,τι κι αν κάνει σε σένα θα γυρίσει, σώπα…”. Κι η γυναίκα σώπαινε. Γιατί αυτό “έπρεπε”, γιατί αυτό είχε διδαχτεί, γιατί ως “απλήρωτο γραμμάτιο” είχε περαστεί στον άντρα απ’ τον πατέρα με το γάμο και τα γραμμάτια δεν έχουν ούτε δικούς τους πόρους, ούτε άποψη.