Σήμερα έχει λιακάδα! Έξω, γύρω μας, γιατί μέσα μου, παγωνιά… Σήμερα θα ήταν καλή ευκαιρία να κάνουμε αυτό που σχεδιάζαμε, μια βόλτα στη θάλασσα, στην ακρογιαλιά. Να μας φιλάει ο ήλιος κι εσύ εμένα, να μετράμε μαζί τα κύματα κι εσύ τα “σ’ αγαπώ” μου. Με πόδια ξυπόλητα και χέρια δεμένα, να περπατήσουμε πλάι πλάι στην άμμο. Κι όταν πια έρθει το σούρουπο, να με σφίξεις στην αγκαλιά σου να μη σου κρυώσω. Να γυρίσουμε σπίτι μας. Ένα σπίτι που θα φτιάχναμε αν είχαμε προλάβει, χτισμένο με αγάπη, ένα σπίτι που θα μύριζε σεβασμό κι έρωτα. Εγώ να σου μαγειρεύω κι εσύ να με μαγεύεις. Εγώ να σου μιλάω κι εσύ να με πειράζεις. Ένα σπίτι που οι τοίχοι του θα αντιλαλούσαν γέλια. Τοίχοι βαμμένοι με χρώμα από τα μάτια μας, τοίχοι που θα ‘κλειναν ερμητικά τον έρωτά μας για να μη φθαρεί από τη σκόνη των πολλών. Και μια αυλή όλο αρώματα και λουλούδια!

Μαραίνομαι, γαμώτο… Μου λείπεις ακόμη… Σκέφτομαι ό,τι ονειρευόμασταν πολλές φορές. Σε είχα φανταστεί μ’ ένα λινό πουκάμισο κι εγώ με το μακρύ μου άσπρο φόρεμα. Λίγοι φίλοι, ένα εκκλησάκι, όρκοι αγάπης, όρκοι πίστης. Να λάμπουν τα πρόσωπά μας και οι ψυχές! Και περιμένοντας να έρθει αυτή η στιγμή, έφυγες… Είσαι στο μακριά μου… Μισά έμειναν τα “σ’ αγαπώ”, μισή η καρδιά, μισά και τα όνειρα. Θα ήθελες πολύ λες, μα δεν είσαι εσύ για τέτοια. Προσπάθησες πολύ λες, μα δεν αντέχεις να μοιραστείς τη ζωή σου.