Το κινητό μόνιμα στο αθόρυβο. Ο ήχος είναι κάτι που με ενοχλεί. Ο ήχος του μηνύματος είναι αυτό που με ενοχλεί. Κάποτε το κινητό έπαιρνε φωτιά από την ζωή που είχε, απ’ την ζωή που ζούσα τόσο έντονα μαζί σου. Οι καυγάδες, οι σκηνές ζηλοτυπίας άνευ λόγου και αιτίας, οι ώρες που περνούσαμε μαζί, γράφοντας ο ένας στον άλλον. Τώρα πια τίποτα δεν με συναρπάζει, τίποτα δεν μου κάνει εντύπωση. Παγιδευμένη ψυχή μου… Πόσο πολύ ελεύθερη ένιωθες! Πόσο χαμόγελο σκορπούσες όταν τον είχες! Δεν τον είχες ποτέ. Εκείνος το μόνο που ήθελε, ήταν να ξεπεράσει τα δικά του κενά. Ναι, εκείνος σου φέρθηκε τόσο απρόσμενα αδιάφορα, λες και ήταν κόπος να σε αγαπήσει…
Πράγματι είναι κόπος, η αγάπη θέλει δουλειά. Θέλει δύο “εγώ”, να τα μετατρέψει σε ένα “εμείς”… Δεν είναι όλοι για την αγάπη, δεν την αντέχουν. Πόνεσαν τα ψέματα, γεμάτα άχνη ζάχαρη. Πόνεσαν τα όνειρα που παρουσιάστηκαν σαν ώριμα φρούτα και μέσα τους ήταν σάπια. Πόνεσαν οι ώρες οι ατελείωτες που περίμενα. Δεν έμαθες ποτέ να αγαπάς.
Δεν ξέρω αν με διαβάζεις. Ίσως κάποτε βρεθεί ο άνθρωπος που θα αγαπήσεις, εγώ δεν ήμουν αυτή. Άργησα, αλλά το κατάλαβα. Ήμουν αυτή που θα σου έφερνε την ανατροπή, ήμουν αυτή που πίστεψε σε εσένα, όταν δεν πίστευε κανείς. Ήμουν αυτή που ήμουν πάντα εκεί. Μέχρι την μέρα που έκλεισε η ιστορία μας. Προχώρησα. Το ίδιο κι εσύ. Το κάρβουνο όμως που βρίσκεται εκεί μέσα σου, θα γράφει πάντα το όνομά μου. Το δικό μας “εμείς”, έμεινε δύο “εγώ”. Δεν αναπτύχθηκε. Δεν ευδοκίμησε…
Χρυσάνθη Σ.