Δύο ζωές ήμασταν, που μοιράστηκαν κάποιες στιγμές. Δύο ξένοι που ξαφνικά συναντήθηκαν κάπου, κάποτε, κάπως. Πώς να σε κατηγορήσω γι’ αυτό; Δεν μου πάει η καρδιά να το κάνω. Όσο πικρές σκέψεις κι αν υπάρχουν κάποιες στιγμές σε κάποια ξεσπάσματα και πάλι θυμό είναι αδύνατον να νιώσω. Όσο σκληρό κι αν ήταν που μ’ άφησες στο τέλος. Τι να πω τώρα; Πώς να σου ευχόμουν τα χειρότερα; Για να νιώσεις πώς είναι να ραγίζεις στα δύο; Ποτέ δεν συνέβη αυτό. Απλώς μέρα με τη μέρα έλεγα θα μου περάσει, θα μου περάσεις. Κι ας ήμασταν “δυο ζωές που μοιράστηκαν κάποιες στιγμές”…

Δέσποινα Γρηγοριάδη