Θα έδινα… και τι δεν θα έδινα, να μπορούσα να διαβάσω τις σκέψεις σου! Τι σκέφτεσαι άραγε όταν διαβάζεις τα μηνύματά μου, τι σκέφτεσαι όταν διαβάζεις τα κείμενα που γράφω για εσένα; Πόσο θα ήθελα εκείνη την στιγμή που ανακαλύπτεις στοιχεία δικά σου, να ήμουν αόρατη, να βλέπω τις εκφράσεις σου! Να ήμουν ένα απειροελάχιστο «κάτι» στην ύπαρξή σου, ένα «τίποτα» στο μυαλό σου, απλά να δονούμαι από παλμούς σκέψης μέσα σου! Να είμαι ένα κομμάτι του εαυτού σου!

Θα ήθελα με ένα τρόπο μαγικό να μπορούσες να μου «μεταφέρεις» την σκέψη σου, την πρώτη και την τελευταία, όταν ξυπνάς και όταν βυθίζεσαι σε ύπνο βαθύ. Να μπορούσα να είμαι ένα τραγούδι που «ξυπνά» κάτι μέσα σου, που σημαίνει πολλά για εσένα, ένας στίχος που θα τραγουδήσεις με πάθος, μια μελωδία που θα ακούσεις πολλές φορές και θα μείνει στα αγαπημένα σου. Ένα βιβλίο που θα σε γοητεύσει και θα υπογραμμίσεις λέξεις του, να τις μελετήσεις ξανά και ξανά και ξανά! Μια σκέψη στην ακρούλα του μυαλού σου, έστω μια υπόνοια ότι θα μπορούσα να γίνω κάτι περισσότερο, κάτι πολύτιμο, καλά φυλαγμένο στα μέσα φύλλα της καρδιάς σου!

Αναρωτιέμαι πώς άραγε περνάς τον χρόνο σου, τι σε διασκεδάζει, αγαπάς το όμορφο, το εκκεντρικό, το όμοιο, το διαφορετικό, τι αλήθεια σε κάνει αυτό που είσαι; Τι πίκρες έχεις περάσει, σε τι σκοτάδια έχεις χαθεί, τι σε κάνει να γελάς και τι σε θυμώνει; Θα έχω ποτέ την τιμή, «κόμη» της καρδιάς μου, να κατακτήσω μια θέση στην σκέψη σου; Σε εκείνη την σκέψη που ακόμα δεν έχω αποκωδικοποιήσει, που με δυσκολεύει και με εξιτάρει ταυτόχρονα! Θα ήθελα… και τι δεν θα ‘θελα!