Δεν ξέρω αν υπάρχει αυτό που λένε κάποιοι “θεία δίκη” και κάποιοι άλλοι “κάρμα”. Δεν ξέρω αν όλα είναι “δανεικά” σ’ αυτή τη ζωή κι αν στο τέλος παίρνει ο καθένας “αυτό που του αξίζει”. Αυτό που ξέρω με απόλυτη σιγουριά είναι πως ισχύει αυτό που λένε, πως από μια ηλικία και μετά δεν σε νοιάζει να έχεις δίκιο, σου αρκεί να έχεις την ησυχία σου!

Δεν ξέρω αν κάποτε οι Ιούδες αυτού του κόσμου θα πληρώσουν για τις προδοσίες τους, δεν ξέρω αν κάποτε οι σκάρτοι θα πληρωθούν τα κρίματά τους, ξέρω μονάχα πως αυτό που με αφορά είναι να είναι η δική μου συνείδηση καθαρή. Να κάνω το καλό γιατί το λέει η ψυχή μου, να μην κάνω το κακό γιατί δεν μου το επιτρέπει η καρδιά μου. Να μπορώ να χαμογελάω και να χαμογελούν και τα μάτια μου. Να μπορώ να κρατώ το κεφάλι μου ψηλά και να γεμίζει φως το μέσα μου.

Σ’ έναν κόσμο που η αλήθεια, η μπέσα, οι αρχές κι οι ηθικές αξίες θεωρούνται παλιομοδίτικες έννοιες, επιλέγω να αντιταχθώ στο σύνολο και να διαφέρω. Αρνούμαι να γίνω ένα με το σωρό κι ας είναι δύσκολο να μην μοιάζεις. Δεν με νοιάζει να μοιάζω, δεν με νοιάζει να ταιριάζω, δεν με νοιάζει να κουμπώνω με όσα “κλωτσάνε” μέσα μου. Ας είμαι εγώ το μαύρο πρόβατο μέσα σε τόσα ολόιδια λευκά, μου αρκεί να νιώθω σωστή και δίκαιη.