Περάσαν χρόνια… Ζήσαμε τόσα πολλά μαζί μέσα σε τόσο λίγο χρόνο, θαρρείς μεγαλώσαμε απότομα! Είναι δυνατόν να συναντήσεις τον έρωτα της ζωής σου τόσο νωρίς; Είναι δυνατόν άλλοι να ψάχνουν χρόνια και εμείς να βρεθήκαμε τόσο νωρίς, τόσο ταιριαστά μαζί; Ήμασταν μικροί και οι δυο, μα η αγάπη μας ήταν πέρα για πέρα αληθινή, αυθεντική, ίσως η μοναδική αυθεντική αγάπη που ένιωσα στα μετέπειτα χρόνια μου! Ήμασταν και οι δυο τόσο άπειροι, παίζαμε με μια σοβαρότητα σπουδαία το ζευγάρι! Γελάγαμε ασυναίσθητα, προκαλούσαμε με την ανεμελιά της νιότης! Πόσο παιδιά!

Και μετά, στην μέση μπήκε η λογική, η παράλογη… σπουδές, έπρεπε να χωρίσουμε, με την λογική των άλλων πάντα! Μαζεύτηκε ένα τσούρμο ενηλικών να «κάψει» την αγάπη δυο παιδιών! Δώσαμε όρκους παντοτινής αγάπης, κλάψαμε, είπαμε να φύγουμε, να το σκάσουμε, το δοκιμάσαμε αλλά… Μας χώρισαν άσχημα, θυμάσαι; Τότε ήταν που ένιωσα να σπάει η καρδιά μου, κυριολεκτικά, να πέφτει κομμάτια, να γκρεμίζεται μέσα μου! Την ημέρα του χωρισμού μας, με κοίταγες χωρίς να ακούς κανέναν, με ρώτησες ψιθυριστά «είσαι μαζί μου;». Δεν απάντησα! Μου έδωσες ένα δαχτυλίδι που σου είχα πάρει, πίσω. Μικρής αξίας για όλους, για εμάς πολύτιμο! Έκλαιγα ημέρες! Πόσο σιχάθηκα την λογική τους! Πόσο μακριά ήθελα να φύγω! Και εσύ άφαντος! Σε ένα ολόκληρο νησί, δεν μπορούσα να σε βρω πουθενά! Τα μάζεψα και έφυγα!