Πόσες φορές ακόμα να τ’ ακούσω, να το αισθανθώ, μα πάνω απ’ όλα να το διαχειριστώ, ξέροντας μέσα μου πως τίποτα απ’ όλα αυτά που τόσο επίμονα ζητάς, δεν θα γίνει; Γιατί να θέλω να πιστεύω πως κάτι θα αλλάξει, θα φωνάξει από το βάθος της ψυχής μου, ο ίδιος μου ο εαυτός, που δεν θέλει όχι μόνο να το αποδεχτεί, αλλά κυρίως να το προφέρει!

Στρώνω σχέδια στο νου, καταστρώνω με την ελπίδα μου οδηγό και συνοδοιπόρο, μα στα ίδια καταλήγουμε, αφού εσύ όχι γιατί δεν μπορείς, αλλά απλά γιατί δεν θες και δεν λες να το αποδεχτείς εσύ ο ίδιος! Φωνάζεις, παρακαλάς, μα το ξέρουμε και οι δυο πια για τα καλά, πως τίποτα δε θα ‘ναι σαν και πριν και τίποτα πιστέψτε με όσοι θα το διαβάσετε, πως δεν γίνεται, αν δεν το θέλουμε αληθινά και πραγματικά!

Όσο κι αν μας το φωνάζουν, όσο και να μας το αποδεικνύουν, θα αλλάξουμε αν εμείς οι ίδιοι το αποφασίσουμε και μόνο και φυσικά, θα ‘ναι για το δικό μας το όφελος και μόνο γι’ αυτό! Αν οι άνθρωποι έθεταν τους εαυτούς τους προ των ευθυνών τους, ίσως ή και σίγουρα να γλιτώναμε από νευρικούς παροξυσμούς και θελημένες ατασθαλίες της σκέψης και του κακού τους εαυτού, υπαρκτού και προκλητικού συνάμα.