Με συγχωρείς που σ’ ενοχλώ και πάλι… Έχεις δίκιο, τα όνειρά μου θέλω να κυνηγήσω, όχι εσένα, μα έλα που είσαι μέσα, μα έλα που όλα τα ονειρεύτηκα μαζί σου, έλα που κάποτε καθίσαμε αγκαλιά κοιτώντας τ’ άστρα… ξέρεις, εκείνα τα λαμπερά του ουρανού, τα φωτεινά σημεία που μου τα έταξες. Αλήθεια το θυμάμαι, μου τα έταξες, μα δεν μου τα έδωσες τελικά. Πήρες τα λόγια σου πίσω, πήρες και το φως του ουρανού μου. Όλο λόγια…
Μόνη μου, στα σκοτεινά σε περίμενα, σε καρτερούσα για καιρό, μα τώρα τίποτα δεν είναι πια το ίδιο! Τα όνειρά μας μου λείπουν, το ολόγραμμά σου, αυτό που νόμιζα πως ήσουν… Μα όχι εσύ, όχι αυτός που έγινες, όχι αυτός που σου μοιάζει στην όψη, μα δεν θυμίζει σε τίποτα την ψυχή που ερωτεύτηκα, την ψυχή που ενώθηκε με τη δική μου. Φεύγω κι εγώ καρδιά μου, μιας που σβήσανε τα φώτα του ουρανού, πρέπει κι εγώ να φύγω. Φοβάμαι στο σκοτάδι… θυμάσαι;
Κωνσταντία