Μην μπερδεύεσαι… αν ήταν αγάπη, δεν θα πονούσε. Η αγάπη δεν πληγώνει, μόνο χαϊδεύει την ψυχή. Ακουμπά ελαφρά με τα ακροδάκτυλά της την καρδιά, λούζει με όμορφες εικόνες το μυαλό, αφήνει στην ψυχή μια ασφάλεια που τίποτα δεν μπορεί να την ξεριζώσει. Αν όμως νιώσεις πόνο στην καρδιά από γροθιά, αν το μυαλό γεμίσει με ανάμεικτες αναμνήσεις, που άλλες πονάνε κι άλλες κάνουν τα μάτια να δακρύσουν, αν η ψυχή γεμίσει ανασφάλεια… τότε ψυχή μου δεν είναι αγάπη, είναι συνήθεια, είναι ο σκληρός αστυφύλακας του εαυτού μας, που δεν μας αφήνει να πάμε βήμα μπρος, αλλά και πίσω να γυρίσουμε, δεν είναι πια το ίδιο.

Γιατί αν πονέσει μάτια μου μία φορά η αγάπη, ο κάτω κάτω λίθος που τη στήριζε έχει χαθεί και η αγάπη σαθρή πια, ακροβατεί και προσπαθεί να μη γκρεμιστεί, να μην πέσει στα χαμηλά, να μην πέσει στα μάτια σου. Και κάθε τόσο ένας λίθος ξεφεύγει και κάθε τόσο μια γροθιά ξαναπονάει την καρδιά. Κι εσύ με πείσμα προσπαθείς να απομονώσεις τον πόνο…