Σ’ αγαπάω. Μου λείπεις. Σε σκέφτομαι. Αναπολώ τις στιγμές μας. Πονάω χωρίς την αγκαλιά σου. Μόνο κοντά σου ανάσαινα ελεύθερα… Μονόλογοι που κάνω κάτι κρύα, μοναχικά βράδια και λίγο πριν ξημερώσει, σκίζω σε χίλια κομμάτια. Εξομολογήσεις ψυχής που μόνο στον εαυτό μου πια τολμώ να κάνω κι αυτό χαμηλόφωνα, γιατί κι εγώ πια αγακτώ με την καρδιά που δεν λέει να βάλει μυαλό…

Έφυγες. Έφυγες κι αυτό δεν αλλάζει, αλήθεια δεν θέλω ν’ αλλάξει. Ούτε η αξιοπρέπεια, ούτε η λογική μου θα μου επέτρεπαν να σε δεχτώ πίσω, όσο κι αν επιμένει η καρδιά. Ανούσιοι οι διάλογοι που κάνω με μένα παριστάνοντας πως σ’ έχω μπροστά μου, ανούσια και τα σενάρια που πλάθω με το νου μου για εκείνο το “κάποτε” που θα έρθει και τυχαία θα σε συναντήσω… τόσο ανούσια, όσο ήταν για σένα το “σ’ αγαπώ” μου, αυτό το “σ’ αγαπώ” που έβγαινε απ’ την ψυχή, μα ποτέ δεν σεβάστηκες, ποτέ δεν εκτίμησες.