Ο συνδρομητής που καλέσατε είναι εκτός δικτύου… Είναι εκτός της ζωής μου θα διορθώσω εγώ. Είναι εκτός πολύ καιρό, τόσο που τείνω να ξεχάσω το χρώμα της φωνής του στα αυτιά μου, τον ήχο της καρδιάς του… Πάει καιρός που κοιμόμουν στο στέρνο του, μόνο και μόνο για ν’ ακούω τους χτύπους του και να επιβεβαιώνω στον εαυτό μου ότι αυτό που ζω είναι αλήθεια, ότι υπάρχει, ότι δεν ονειρεύομαι, ότι είναι πραγματικός. Ότι είναι τόσο πραγματικός, με σάρκα και οστά, αλλά ταυτόχρονα και όνειρο. Και δεν ήθελα ν’ ανοίξω τα μάτια μου να μη χαθεί. Μέχρι που με ξύπνησε…
Με ξύπνησε απότομα και η φωνή του πια είχε χάσει αυτό το χάδι που ένιωθα όταν μου μιλούσε, η όψη του δεν θύμιζε τον “άγγελο” που (νόμιζα ότι) είχα δίπλα μου. Και τότε απότομα βρέθηκα σε μια κόλαση. Αναπάντητες κλήσεις, αναπάντητα μηνύματα, αναπάντητα μέσα μου ούρλιαζαν τα “γιατί”! Κι αυτός σταθερά, εκτός δικτύου… Πέρασε καιρός να συνηθίσω τη σιωπή. Μήνες ολόκληρους να παλεύω μέσα στην κόλασή μου. Μα ξέρεις κάτι; Δεν φοβάμαι πια! Δεν φοβάμαι ν’ αντικρίσω ό,τι με σκότωσε. Άλλωστε, “άγγελος” φαινόταν κι αυτός που με αποτελείωσε…
Κωνσταντία