Κατακτάς κάποιον όταν τον απελευθερώνεις από τους φόβους του, όταν τον αναγκάζεις να δει την αληθινή πλευρά της ζωής. Εκείνης της ζωής που δεν έχει μόνο άγχη, αγωνίες, προδοσίες, αλλά άδολη χαρά και αισιοδοξία. Κατακτάς τον άλλον όταν τον κάνεις να χαμογελάσει. Επειδή το γέλιο είναι η καλύτερη θεραπεία, η πιο απλή, εντελώς ανέξοδη. Και παράλληλα η πιο σημαντική, καθώς θεραπεύει κάθε πληγή.

Θεωρώ δείγμα συναισθηματικής νοημοσύνης να καταφέρεις να κάνεις τον άλλον να γελάσει. Διότι δεν γελάνε όλοι οι άνθρωποι με το ίδιο πράγμα, ενώ ο χαρακτήρας του ανθρώπου φαίνεται και από αυτά με τα οποία γελάει. Τάδε έφη Γκαίτε. Όταν κάνεις κάποιον να χαμογελάσει μέσα στις μαύρες του, γίνεσαι το πινέλο που χρωματίζει με φωτεινό χρώμα τον κόσμο του. Γίνεσαι ο ήλιος του, η ελπίδα του, η αιτία να πιστέψει ξανά πως η ζωή είναι εκτός από δοκιμασία και χαρά. Ευλογία καθημερινή.

Ένα χαμόγελο δεν κοστίζει τίποτα, ούτε ένα ευρώ (ω μην το γράφω αυτό και μας το χρεώσουν!). Και δεν υπάρχει τίποτα πιο υπέροχο από το να μπορείς να κάνεις τον άλλον να αντιληφθεί πως αυτό είναι το πολυτιμότερο κόσμημα που αναδεικνύει την ομορφιά του. Όταν κάνεις τον άλλον να χαμογελάσει, ένα κομμάτι της καρδιάς του το κατακτάς για πάντα. Είναι τέχνη να μπορείς να κάνεις το χαμόγελο στα χείλη του άλλου να ανθίσει, διότι η καρδιά πολλές φορές κλειδώνεται και δεν ανοίγεται σε άλλους εύκολα. Δεν θέλει να ακουμπήσει, για αυτό και με τα χέρια και την ψυχή του ο άλλος προσπαθεί να την ακουμπήσει. Να μην την ταράξει, να μην την τραυματίσει, να την πείσει να γελάσει και να ανθίσει ξανά.