“Δεν έχεις ανάγκη εσύ, είσαι δυνατή!”, “Δεν σε φοβάμαι εσένα, θα τα καταφέρεις!”, “Δεν ανησυχώ για σένα, αντέχεις!”… Πόσες φορές άκουσες τέτοια λόγια, όσο σκούπιζες τα γόνατά σου από ακόμη μια πτώση; Και ναι, μάλλον αυτό θα συμβεί, γιατί έτσι έχεις μάθει, να μην το βάζεις κάτω στις αναποδιές, να μην σπας στις καταιγίδες, να μην παραιτείσαι μπροστά στα εμπόδια. Έτσι σ’ έμαθε η ζωή που δεν σου τα έδωσε όλα απλόχερα. Γιατί κάπως έτσι γίνεται συνήθως, γίνεσαι δυνατός από ανάγκη κι όχι απαραίτητα από επιλογή. Γιατί κάπως έτσι γίνεται συνήθως, δεν ξέρεις τη δύναμή σου μέχρι να χρειαστεί να την χρησιμοποιήσεις. Έτσι συμβαίνει συνήθως, οι πιο δυνατοί άνθρωποι, είναι οι πιο λεηλατημένοι…

“Δεν έχεις ανάγκη εσύ, είσαι δυνατή!”, “Δεν σε φοβάμαι εσένα, θα τα καταφέρεις!”, “Δεν ανησυχώ για σένα, αντέχεις!”… Πόσες φορές άκουσες τέτοια λόγια, όσο σκούπιζες τα γόνατά σου από ακόμη μια πτώση; Κι ίσως κάποιες φορές τα λόγια αυτά να ήταν βάλσαμο στις πληγές σου, το κουράγιο που χρειαζόσουν για να σηκωθείς ξανά, μα ίσως και κάποιες φορές ένα παράπονο ν’ ανέβηκε στα μάτια σου. Τότε που ίσως σήκωσες το βλέμμα ψηλά στον ουρανό, για να μην αφήσεις τα δάκρυα να κυλήσουν. Κι ίσως να προσπάθησες να κάνεις τη φωνή μέσα σου να σιωπήσει, όταν σου ψιθύριζε “Κουράστηκα να είμαι δυνατή! Κουράστηκα ν’ αντέχω! Κουράστηκα να παλεύω! Θα ‘θελα για μια φορά να μπορούσα να κρατήσω στα χέρια μου την ευτυχία, χωρίς να χρειαστεί να ματώσω! Για μια μόνο φορά, να δω πώς είναι να σου κάνει κάποιος ένα δώρο!”...