Άλλο ένα βράδυ που φυλάκισα το χθες και έχω χάσει επαφή με τον εαυτό μου. Άλλο ένα βράδυ η λογική να με δικάζει, που δεν αφήνω τις στιγμές να γίνουν “χθες” και που αργεί κάθε φορά να ξημερώσει. Βγήκα να πιω δύο ποτά να ξεχαστώ και τα ποτά γίναν εικόνες στο μυαλό μου, παλιές πληγές ανοίξανε στην πλάτη μου επάνω απ’ τα κομμένα φτερά που κάποτε φορούσα. Περπάτησα να ξεχαστώ, να κλείσουν οι πληγές μου και βρέθηκα μπροστά στα σκαλοπάτια σου…
Σε αυτά τα σκαλοπάτια κάποτε ήμασταν θαμώνες, εμείς και η αγάπη μας καθόμασταν αγκαλιά και κάναμε παρέα στο φεγγάρι και αυτό για ευχαρίστηση μας χάριζε το φως του, το φως με ένα χαμόγελο στα χείλη που φορούσες! Πόσα χαμόγελα ανεβοκατέβαιναν εδώ! Και πόσα καρδιοχτύπια! Σε γλάστρες τριανταφυλλιές στόλιζαν αυτά τα σκαλοπάτια, που μαζί φροντίζαμε την ομορφιά τους να ‘χουν κι αυτά με την σειρά τους αρώματα μας χάριζαν. Τώρα ξερόκλαδα γίναν όλα και πνίγηκαν στα ζιζάνια, όπως και η αγάπη μας. Το μόνο ίδιο που έμεινε από την μέρα που έκλεισε για τελευταία φορά η πόρτα της καρδιάς σου για μένα, είναι τα αρχικά μας, μέσα σε μια καρδιά που χαράξαμε στο πλατύσκαλο.
Δεν πέρασα για να βρω λόγους χωρισμού, άλλωστε η αγάπη δεν φοράει λόγους. Έκατσα στα σκαλοπάτια σου, θέλω μόνο να σε νιώσω δίπλα μου για τελευταία φορά και ας χωρίζει μια πόρτα το χθες με το σήμερα. Έχει βάλει πολύ παγωνιά και εγώ είμαι ακόμα εδώ, καθισμένος στα σκαλοπάτια σου, να σε νιώθω δίπλα μου και με κλειστά μάτια σε φέρνω στην αγκαλιά μου. Ήρθε η ώρα να φύγω, δεν αργεί να ξημερώσει. Μια ευχή άφησα σε αυτά τα σκαλοπάτια πριν γίνω ανάμνηση και χαθώ στις σκιές της ψυχής μου… “εύχομαι σαν παιδί χαρούμενο να είναι οι στιγμές σου και να ανεβοκατεβαίνουν αυτά τα σκαλοπάτια”.
Χρήστος Παναγιωτόπουλος – Men’s View