Ώρα δώδεκα το βράδυ. Ησυχία παντού. Μόλις που έχω ξαπλώσει να κοιμηθώ. Δόνηση στο κινητό. “Ποιος είναι τέτοια ώρα;” αναρωτιέμαι. Μήνυμα από άγνωστο αποστολέα. Μπορεί και όχι, απλώς έχω διαγράψει τον αριθμό. Ανοίγω και το διαβάζω “Έχουμε εκκρεμότητες εμείς οι δύο. Πολλές! Δεν σε ξεπέρασα…”. Κλείνω το κινητό μου, κλείνω τα μάτια μου και σκέφτομαι. Τα ανοίγω, σηκώνομαι με κατεύθυνση προς την κουζίνα, πίνω ένα ποτήρι νερό. Σκέφτηκα ότι δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό! Ήταν εκείνος!
Πήγα να ξαπλώσω ξανά. Σε λίγα λεπτά ο ύπνος με πήρε. Ξύπνησα το πρωί και άνοιξα το τηλέφωνο. Κανένα μήνυμα δεν διάβασα, δεν υπήρχε τίποτα, ένα τέχνασμα της φαντασίας μου ήταν… Εμείς οι δύο δεν αφήσαμε ποτέ εκκρεμότητες. Τις κλείσαμε πριν χρόνια, όταν διαλέξαμε διαφορετικές ζωές. Μαζί εμείς ποτέ ξανά! Δεν θα έκανα το ίδιο λάθος! Ναι, λάθος ήσουν, που μου κόστισε ακριβά…
Χρυσάνθη Σ.