Ήθελες να νιώσεις τα πάντα με εμάς. Ήθελες να νιώσεις τον έρωτα, τον ενθουσιασμό, τη λύτρωση, την αγάπη, το απόλυτο ταίριασμα, το κούμπωμα των ψυχών, τη λατρεία που ανεβαίνει στον ουρανό και στέκεται αγέρωχα δίπλα σε άλλα αιώνια “μαζί”… Τα ένιωσες. Το έβλεπα πως τα κατέκτησες μαζί μου, τα ένιωθα κι εγώ. Μαζί, στον ίδιο ρυθμό βαδίσαμε και οι καρδιές μας πλέον είχαν τον ίδιο χτύπο. Μα αψηφήσαμε έναν παράγοντα… την ανάγκη σου για αυτοκαταστροφή, εκείνη την ανάγκη σου να καταστρέφεις ό,τι όμορφο σου χαρίζεται, ό,τι όμορφο αξίζει η ψυχή σου…
Και τότε αποφάσισες να νιώσεις και τον πόνο, τον πόνο του χωρισμού. Ήθελες στο δικό μας παραμύθι να γράψεις εσύ το τέλος, ένα τέλος γνώριμο σε εσένα, ένα τέλος κοινό, ένα τέλος που θα ολοκλήρωνε όλα όσα νιώσαμε, με μια απλή τελεία. Μια καταστροφή, μια ήττα και τότε συνειδητοποίησα πως και στα δικά μου παραμύθια πάντα το τέλος είναι ίδιο. Οι λύκοι πριν με “φάνε” εμένα, μ’ αγαπάνε. Έτσι θα ζήσουν πάλι αυτοί καλά κι εμείς χώρια. Στα απωθημένα του έρωτα μονοπάτια, εσύ θα τριγυρνάς μόνος σου μέσα στα σκοτάδια, κι εγώ κατακόκκινη από τις πληγές, θα φοβάμαι να ξανανοίξω την πόρτα της ψυχής μου…
Κωνσταντία