Κρύο κι αυτό το βράδυ… Κουλουριασμένη στην άκρη του καναπέ, κουκουλωμένη μέχρι το λαιμό. Πόσα σκεπάσματα να χρειάζονται ακόμη να ζεστάνω την ψυχή μου; Σιωπή γύρω και μέσα μου, μόνο ένας αέρας που φυσάει μανιασμένα έξω απ’ το κλειστό παράθυρο. Κάτι τέτοιες παγωμένες νύχτες μ’ αγκάλιαζες και ζέσταινες το είναι μου στα χέρια σου. Κάτι τέτοιες νύχτες ανάσαινα κάθε ανάσα σου κι αποκοιμιόμουν με τον χτύπο της καρδιάς σου. Κάτι τέτοιες νύχτες… ανάθεμα στις αναμνήσεις που κάτι τέτοιες νύχτες με στήνουν στον τοίχο και με πυροβολούν ασταμάτητα! Ανάθεμα στις μνήμες που βρίσκουν ευκαιρία να μου επιτεθούν με χτυπήματα κάτω απ’ τη μέση! Ανάθεμα και σε σένα, που πάει τόσος καιρός κι ακόμη δεν λες να φύγεις από μέσα μου!

Κάτι τέτοιες νύχτες σαν φαντάσματα γλιστρούν απ’ τις χαραμάδες του μυαλού, οι στιγμές που με σκότωσαν και μ’ ανάστησαν κι εκείνα τα μάτια που χάρισαν φως και γέμισαν σκοτάδι την ύπαρξή μου. Κάτι τέτοιες, αξημέρωτες νύχτες, μυαλό και καρδιά σε μια μάχη μέχρι θανάτου κι όποιο κι απ’ τα δυο κι αν χάσει, μόνη χαμένη εγώ, δικό μου το νεκρό κουφάρι. Και να φωνάζει η καρδιά, σε θέλω και ας μην πρέπει. Να ουρλιάζει σε θέλω και ας μην μου πρέπεις. Κι απ’ την άλλη το μυαλό να χτυπά σειρήνες πολέμου, να μου θυμίζει μία μία τις στιγμές που με πρόδωσες, μία μία τις στιγμές που με σκότωσες. Άνιση μάχη… Άνιση μάχη, με μόνη ηττημένη εμένα την ίδια.

Πονάει αυτός ο πόλεμος μέσα μου και μοιάζει το κρύο πιο τσουχτερό και παγώνει κάθε μου κύτταρο. Και να πισωπατά η καρδιά και να διεκδικεί φιλιά που δεν πρόφτασε να κερδίσει, να αποζητά στιγμές που δεν πρόλαβε να ζήσει. Και να φυλά Θερμοπύλες το μυαλό και να υψώνει κι άλλα τείχη, μπας και γλιτώσει άλλη μια εισβολή, άλλη μια λεηλασία… Κι ασταμάτητα μέσα μου να πισωγυρνώ σε σένα, μα έξω μου να βγαίνεις πάντα χαμένος.