Σε βλέπω και τριγυρνάς εδώ τριγύρω. Κάτι ψάχνεις να βρεις. Δύσκολα βλέπω κόσμο σε αυτά τα μέρη πια. Απομονωμένο το τοπίο, μακριά από το θόρυβο της πόλης. Ποτέ δεν μου άρεσαν οι πολύβουοι δρόμοι. Πολύς κόσμος και πολλές βιτρίνες, χάσιμο χρόνου. Άσε που τα φώτα με τυφλώνουν και χάνω το δρόμο μου. Με ενοχλεί ο θόρυβος από τα τακούνια και οι κόρνες από τα αυτοκίνητα.

Εγώ τους χωματόδρομους ανέκαθεν λάτρευα. Να χαζεύω τη θέα, τον ουρανό, τον ήλιο και τα αστέρια. Να κοντοστέκομαι να μυρίζω τα λουλούδια στο διάβα μου και να απολαμβάνω τη μοναδικότητά τους. Ποτέ δεν μου άρεσαν τα γυαλιστερά καλογυαλισμένα αντικείμενα που μυρίζουν από μακριά τελειότητα. Μου αρέσουν οι ρωγμές που αφήνει στο πέρασμα του ο πόνος. Είναι εκείνες οι συνειδητοποιήσεις και τα παθήματα που σε κάνουν άθελά τους πιο ανθρώπινο. Είναι εκείνες οι ρυτίδες, που αφηγούνται τις αμέτρητες ιστορίες και εμπειρίες εντός τους, το δάμασμα του σκοταδιού για το πέρασμα στο φως. Έχει μια κρυφή μαγεία το σκοτάδι, που μονάχα αν το έχεις περπατήσει θα το αναγνωρίσεις και θα το καταλάβεις.

Λιγοστοί άνθρωποι περνάνε πια από εδώ, πρέπει να έχεις διασχίσει εκείνα τα δύσβατα μονοπάτια για να έρθεις. Σίγουρα έχεις αναγνωρίσει το τοπίο, αλλιώς δεν θα ήσουν εδώ, δεν είναι επιθυμητό για τον πολύ κόσμο. Αναζητούν την πιο εύκολη λύση, χωρίς να χρειάζεται να πασχίσουν πολύ. Ηλεκτροφόρα καλώδια περιτριγυρίζουν την ιδιοκτησία μου, μαζί με τα ψηλά και πυκνά δέντρα, για να κρύβουν τη θέα από τους περαστικούς. Είναι η προστασία, η ασπίδα μου, είναι για να διασφαλίσω ό,τι πολύτιμο έχει απομείνει πια εντός μου. Δεν φοβάμαι, μην ανησυχείς, έχω απελευθερώσει πια τους φόβους μου, απλά δεν έχω χρόνο πια να κάθομαι να ασχολούμαι με όποιον τον βγάλει ο δρόμος του εδώ κοντά. Έμαθα να επιλέγω! Άσε που αυτοί που ξέρουν, θα αναγνωρίσουν τα βήματα, το τοπίο, το δρόμο, τη θέα…