Δεν φανταζόμουν ποτέ πόσο πόνο μπορεί να αντέξει μια καρδιά, δεν φανταζόμουν ποτέ πως κάποια “σ’ αγαπώ” είναι τόσο ελαφριά που τα παρασέρνει ο άνεμος στα λασπόνερα της ψυχής σου, που κάποτε, αυτά τα λασπόνερα ήταν κήποι ανθισμένοι. Δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα σε σκέφτομαι και αντί να χαμογελάω και να ανυπομονώ να σε δω, θα γονατίζω στην σκέψη σου, θα παρακαλάω τον εαυτό μου να σε ξεχάσει.

Να ‘ξέρες πόσα βραδιά είχα να κοιμηθώ, παλεύοντας με αναμνήσεις, θεούς και δαίμονες! Πόσο θα ήθελα να γελάω χωρίς να σκέφτομαι ότι σε λίγο αυτό το χαμόγελο θα σβήσει όταν χαϊδέψεις τις σκέψεις μου! Έχω ξεχάσει τι είναι αγάπη, να βλέπεις μέσα σε δύο μάτια ευτυχία και να ξέρεις ότι εσύ το δημιούργησες. Πώς να είναι άραγε να σε κρατάνε δύο χέρια αγκαλιά και εσύ απλά να το ζεις πλημμυρίζοντας αγάπη; Πώς νιώθεις όταν σου δείχνουν αγάπη μέσα από απλά πράγματα; Είναι ακόμα μαγεία τα παιχνιδιάρικα πειράγματα στο σπίτι, που καταλήγουν δύο ιδρωμένα κορμιά να γίνονται ένα σε ένα κρεβάτι; Πόσα απλά πράγματα για άλλους, έχουν γίνει ξεχασμένες θολές αναμνήσεις για μένα…

Το μόνο που θυμάμαι, είναι ατελείωτα βράδια να πνίγω τον καημό μου αγκαλιά με ένα ποτήρι ουίσκι, βλέποντας ευτυχισμένα ζευγάρια να χορεύουν στο ρυθμό της μουσικής, έναν ρυθμό που δεν έφτανε ποτέ στα αυτιά μου. Δεν έπινα για να ξεχάσω άλλωστε, είχες κολλήσει στο μυαλό μου και δεν με άφηνες… Το ποτό μόνο μου έπαιρνε το στρες, όλη αυτήν την ένταση που είχα περάσει, προσπαθώντας με πράξεις να μην σε χάσω και τον πόνο που μου προκαλούσες τόσο καιρό. Βλέπεις, υπάρχουν άτομα που αγαπάνε και άτομα που λένε ότι αγαπάνε…

Καθόμουν στην μπάρα και ο μπάρμαν δεν με ρωτούσε τι θα πιω, ήξερε, βλέπεις με είχες κάνει καλό πελάτη. Ένα ουίσκι σκέτο με ένα παγάκι και στην συνέχεια σφηνάκια τεκίλα, εκεί ξεγελούσα καμία φορά τον εαυτό μου και έσκαγα ένα χαμόγελο. Αυτή ήταν η ζωή μου, ένα bourbon 40%  αλκοόλ να πλημμυρίζει τις σκέψεις μου και να ζεσταίνει το κορμί μου, αντί δύο ζεστά χέρια. Τώρα τα σκέφτομαι και γελάω, απορώ με τον εαυτό μου πόσο χαμηλά είχα πέσει.