Πόσα ήθελα να σου γράψω, αλλά δεν τόλμησα! Πόσα ήθελα να σου πω, αλλά δεν βρήκα τις λέξεις. Και όταν κατάφερα να τις σκεφτώ, δειλά έγραψα ένα μήνυμα… Το άλλαξα χίλιες φορές και άλλες τόσες το έσβησα. Δεν το έλαβες ποτέ καρδιά μου…

Πώς, αλίμονο, χωρούν οι σκέψεις σε μηνύματα; Εσένα ήθελα, να τα πω, να σε κοιτώ στα μάτια, όχι μια χαζοοθόνη να γράφω μηνύματα χωρίς να γνωρίζω αν και πότε θα τα διαβάσεις. Άλλωστε όσες φορές και αν το διάβασα, μου φάνηκε τραγικό, αστείο, παιδικό, σαχλό. «Ήθελα να σου πω, πως λυπάμαι, θα ήθελα να σου εξηγήσω… μου λείπεις…», ενώ στη πραγματικότητα θα σου έλεγα «Σ’ αγαπώ, σε θέλω, συγνώμη!» Τρεις λέξεις μόνο! Τρεις λυτρωτικές σκέψεις και μετά ας γίνει ό,τι θέλεις, ό,τι επιθυμείς, ό,τι αποφασίσεις! Τα μηνύματα είναι λίγα μπροστά στα αισθήματά μου και νιώθω ανεπαρκής όταν εκφράζομαι με αυτά. Είναι περιληπτικά, ξύλινα, δεν έχουν αλλαγή στον τόνο όπως η φωνή, δεν έχουν εκφράσεις όπως έχει το πρόσωπο, δεν έχουν δάκρυα όπως έχουν τα μάτια μου. Δεν μεταφέρουν την μοναξιά, τον πόνο.