Δεν μπορούσα ποτέ να σκεφτώ ότι θα ήταν τόσο δύσκολο τελικά. Οι μήνες περνάνε σαν να ‘ναι νερό, στην ζωή μου έχουν έρθει τα πάνω κάτω και όμως το μόνο πράγμα που έχει μείνει στάσιμο, είναι το πώς νιώθω για εσένα.

Ήλπιζα να ήταν πιο εύκολο, φυσικά και ήξερα ότι θα υποφέρω, αλλά δεν περίμενα τόσο. Καμιά φορά κλείνω τα μάτια μου και σκέφτομαι το μαζί. Σκέφτομαι τις συζητήσεις μας, το χαμόγελό σου και τον τρόπο που με κοιτούσες. Πώς γίναμε έτσι μωρό μου; Πώς φτάσαμε από το απόλυτο στο τίποτα; Πώς γίνεται από το μαζί και το σ’ αγαπώ, να φτάσαμε στο χώρια και στο κενό; Πώς μπόρεσες έτσι απλά χωρίς ένα πισωγύρισμα να φύγεις και να μην κοιτάξεις ποτέ πίσω;

Με σκέφτεσαι άραγε καθόλου; Ήθελα να ξέρω εκείνα τα βραδιά που βγαίνεις στο μπαλκόνι, την ώρα που ρουφάς τον καπνό από το τσιγάρο, σου έρχεται η εικόνα μου στο μυαλό σου; Θυμάσαι καθόλου τις συζητήσεις μας μέχρι τις 5 το πρωί; Θυμάσαι τις διαφωνίες μας και τους χαζούς τσακωμούς μας για το αν υπάρχει η όχι μοίρα; Θυμάσαι που μου έλεγες πόσο σου άρεσε που σε νευρίαζα; Πονάς καθόλου όπως εγώ;