,

Ψάχνοντας να βρεις αγάπη, σ’ έναν κόσμο γεμάτο δειλά ν’ αγαπήσουν ανθρωπάκια…

Ψάχνεις να βρεις την αγάπη λες… εκείνη την άδολη, την ανιδιοτελή, εκείνη την αληθινή, την ατόφια, τη διάφανη. Ψάχνεις να βρεις εκείνο το συναίσθημα που έχει τη δύναμη να σ’ ανεβάσει ψηλά, να σου δώσει εισιτήριο για κάποιον παράδεισο. Την αγάπη που αξίζεις ψάχνεις λες, μα αλήθεια για πόσο θα νομίζεις ότι θα σου αξίζει αυτή η αγάπη που ψάχνεις; Για πόσο θαρρείς πως θα έχεις τη δύναμη ν’ αντιστέκεσαι, να μην του μοιάσεις αυτού του άνιωθου κόσμου; Για πόσο λες θα την παλεύεις να δίνεις αλήθεια και να ψάχνεις να βρεις αλήθεια σ’ έναν κόσμο γεμάτο δειλά ν’ αγαπήσουν ανθρωπάκια;


Άδολα, ανιδιοτελώς θες ν’ αγαπήσεις και ν’ αγαπηθείς. Δίνεις αλήθεια, δίνεις ψυχή, δίνεις τα όλα σου και παίρνεις γι’ απάντηση πισώπλατες μαχαιριές, αναίτια χαστούκια, κενά από συναίσθημα κορμιά. Πέφτεις με φόρα σε ψηλούς τοίχους, διαλύεσαι, κομματιάζεσαι, λυγίζεις, μα σηκώνεσαι και συνεχίζεις. Θα βρω την αγάπη που αξίζω λες. Για πόσο θα την αξίζεις λες ψυχή μου; Πόσες φορές θ’ αντέξεις να σακατέψουν την καρδιά σου; Πόσες φορές θ’ αντέξεις να καταστρέψουν το είναι σου ολόκληρο; Μετά από πόσες φορές, θα πάψεις να γυρνάς και το άλλο μάγουλο για να δεχτείς ένα ακόμη χαστούκι; Πότε θα κουραστείς να γιατρεύεις πληγές που αναίτια άνοιξαν στην ψυχή σου; Πότε θα απογοητευτείς; Πότε θα μετανιώσεις; Ποιο πρωί θ’ ανοίξεις τα μάτια και θα καταλάβεις πως έτσι δεν μπορείς να συνεχίσεις; Ποια στιγμή θα πάψεις ν’ αντέχεις να είσαι η εξαίρεση σ’ αυτόν τον γκρίζο κόσμο;

Άδολα, ανιδιοτελώς θες ν’ αγαπήσεις και ν’ αγαπηθείς. Δίνεις αλήθεια, δίνεις ψυχή, δίνεις τα όλα σου και παίρνεις γι’ απάντηση πισώπλατες μαχαιριές, αναίτια χαστούκια, κενά από συναίσθημα κορμιά. Μέχρι που δεν αντέχεις πια, μέχρι που κουράζεσαι πια, μέχρι που το είδωλό σου στον καθρέφτη, σου θυμίζει διαλυμένο βασίλειο. Μέχρι που παύεις να πιστεύεις πως μπορεί να υπάρξει κάποιος που να νιώθει όπως εσύ, που να έχει τη δύναμη – γιατί δύναμη χρειάζεται – να αφεθεί να αγαπήσει κι ας πληγωθεί. Μέχρι που αντιλαμβάνεσαι πως όλοι επιλέγουν τα fast food συναισθήματα, γιατί δεν έχουν τα κότσια να δώσουν τ’ αληθινά.


Και κάπως έτσι χάνονται τα αληθινά. Και κάπως έτσι, με όση αλήθεια κι αν ξεκίνησες στην ψυχή σου, γίνεσαι ένα μ’ εκείνους που μέχρι χτες σιχαινόσουν. Κάπως έτσι γίνεσαι κι εσύ μισός, άνιωθος, ανύπαρκτος. Θύτης για να μην γίνεις θύμα. Πόσο θλιβερό… Πόσο απαίσιος αυτός ο φαύλος κύκλος… Και κάπως έτσι φτάνεις να μην την αξίζεις την αγάπη που απεγνωσμένα ακόμη ψάχνεις. Γιατί αν γίνεις κι εσύ πιόνι αυτού του παιχνιδιού, παύεις να την αξίζεις. Γιατί σ’ αυτόν τον γαμημένο κόσμο, ίσως είναι απλά θέμα χρόνου να πάψεις κι εσύ να την αξίζεις. Δυστυχώς…

Κική Γιοβανοπούλου

Advertisements

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.


Create a website or blog at WordPress.com

Αρέσει σε %d bloggers: