Συγγνώμη, με περνάς για περιστέρι; Θεωρείς πως μοιάζω με το χαριτωμένο πτηνό το οποίο ικανοποιείται με τα ψίχουλα που του πετάς το πρωί από την τυρόπιτα και το ψωμί σου; Δεν αποζητώ το υπόλειμμά σου, ούτε τα ψίχουλα της τροφής σου. Δεν χαίρομαι με το λεπτό της ώρας σου, με το ένα λεπτό στην ομιλία σου μετά από ώρες σιωπής. Δεν είμαι περιστέρι, αποζητώ κομμάτι ολόκληρο στην πίτα σου, όχι ψίχουλα. Αν θεωρείς πως θα πετώ τριγύρω σου προσπαθώντας να σε κάνω να με προσέξεις, για να μου ρίξεις τίποτα πασπαλισμένο ως «κάτι», ευχαριστώ αλλά δε θα πάρω.
Δεν είμαι περιστέρι, αν και συμπαθώ το τόσο δημοφιλές πτηνό. Αλλά δεν του μοιάζω, δεν αποζητώ ψίχουλα. Δεν αποζητώ ρανίδα, αλλά ωκεανό, δεν αποζητώ ώρα, αλλά εικοσιτετράωρο. Θα μοιάσω σε περιστέρι μονάχα όταν ανοίγω τα φτερά μου και πετάω μακριά από οτιδήποτε προσπαθεί να με κολλήσει στη γη. Από οτιδήποτε δεν μου δίνει αυτό που χρειάζομαι και αξίζω, προκειμένου να βιώσω ευτυχία και ικανοποίηση. Αν με περνάς για περιστέρι, θα σου θυμίσω πως είμαι αετός, που σου επέτρεψα να με δεις για περιστέρι. Δεν αποζητώ ψίχουλα, αλλά τροφή ολόκληρη.
Δεν αποζητώ το λίγο σου, το τίποτα που το τυλίγεις για να φαίνεται δώρο πολύτιμο, αλλά είναι άδειο, κενό. Δεν είμαι περιστέρι να δέχομαι τα ψίχουλά σου και να αισθάνομαι χαρούμενη κιόλας. Δεν είμαι περιστέρι που περιμένει να τσιμπολογήσει εκείνο το παρατημένο κομμάτι μίας μισοφαγωμένης τυρόπιτας που μόλις άφησες. Το περιστέρι ανοίγει φτερά και πετάει, αν εκεί που βρίσκεται δεν υπάρχει ψίχουλο ούτε για δείγμα. Γιατί δεν είμαστε για τα ψίχουλα, είμαστε γεννημένοι για ολόκληρα πράγματα.
Μαρία Σκαμπαρδώνη