Φέτος δεν θέλω δώρα. Δεν μου γεμίζουν την ψυχή. Φέτος πόσο θα ήθελα να συλλέξω λίγες στιγμές μαζί σου κι ας είναι σκόρπιες. Μέρες, να μπορούσα να τις έκανα… αγάπη να τις έκανα ή μια μεγάλη αγκαλιά. Να μπορούσα να μείνω δίπλα σου για λίγο, μακριά απ’ του ζηλιάρη χρόνου τα χέρια, που κάποιες φορές μπλέκεται ανάμεσά μας και σαρκαστικά γελά. Φέτος αν με ρωτούσαν τι δώρο θέλω να μου φέρει η ζωή, θα ήθελα τα μάτια σου τα ολόφρεσκα μπροστά μου, να αστράφτουν στο δρόμο του ονείρου μας, με ένα φως που πάντα θα ανατέλλει στα χέρια μας, μία ελπίδα. Κι όλα θα είναι δικά μας, τα γέλια, τα δάκρυα, τα χρώματα του πάθους κι όλα θα τα υμνώ, με μια γλυκιά και τρυφερή γεύση στα χείλη.
Φέτος θα ήθελα να είναι η ψυχή μου γεμάτη με μια φρέσκια δροσιά, με τη δική σου αύρα. Με καρδιοχτύπια, κρινάκια, πέταλα, λουλούδια της βαθιάς αγάπης μας κι ολημερίς το όνομά σου να γράφω στην ψυχή μου. Γιατί είσαι εσύ, γιατί εγώ εσένα αγαπάω και βάζω στέμμα τον ήλιο νοερά ανάμεσά μας. Φέτος εσένα προσδοκώ. Φέτος επιθυμώ στα χέρια μου να έρθεις, σε έναν κόσμο που πλάσαμε μαζί, ευαίσθητης μαγείας. Κι οι μέρες θα γλιστρούν επάνω μας κι ο έρωτας θα χαμογελά μέσα στην αγκαλιά μας. Κι αν τελικά η ζωή φέτος δεν θα σε φέρει, να ξέρεις – στο έχω πει πολλές φορές – εγώ θα είμαι εδώ, στο τώρα, στο αύριο, για πάντα, να ζήσουμε μαζί στιγμές που θα υπνοβατούν στ’ αστέρια, εκεί που ανθίζει η τρυφερότητα, εκεί που λάμπει η αγάπη.
Ελένη Ισπόγλου
https://www.facebook.com/eispoglou