Γιατί τα χέρια έτσι εύκολα πλέον σε αφήνουν; Ίσως φέτος να χαραμίσω την ευχή μου σε ένα ζευγάρι χέρια που θα με κρατάει στα δύσκολα και στα εύκολα. Μα περισσότερο στα δύσκολα, όταν ούτε εγώ θα μπορώ να ανεχτώ τον εαυτό μου. Τις μέρες που κοιτάζομαι στον καθρέφτη και βλέπω το κενό, τότε χρειάζομαι δύο χέρια γεμάτα αγάπη, ζεστασιά. Δύο χέρια που μεταδίδουν την θερμή μέχρι το βάθος της ψυχής. Όταν έχεις ένα ζευγάρι χέρια να σε κρατάνε, έχεις όλο τον κόσμο μπροστά σου. Πόσες ευχές άραγε χαλάσαμε για λάθος λόγους, για υλικά αγαθά και πράγματα που χάνονται σε μια τόσο δα στιγμή… Γιατί μόνο στα δύσκολα καταλαβαίνουμε την αξία της υγείας; Πόσες φορές ακούς τον κόσμο να εύχεται υγεία και το προσπερνά σαν να είναι κάτι δεδομένο! Ακόμη και για την αγάπη κάποιοι είναι σίγουροι, νομίζουν ότι πάντα θα είναι εκεί, ακόμα κι αν δεν κάνουν τίποτα για να την κρατήσουν…
Η ζωή δεν είναι πολύπλοκη, ποτέ δεν ήταν, πάντα τα απλά μετρούσαν, εμείς ξεχάσαμε, πήγαμε μπροστά, αλλά πίσω σε συναισθήματα. Δύο χέρια, αυτά έχουν σημασία! Όταν δεν τα έχεις και τα δικά σου είναι παγωμένα, με ποιον να μοιραστείς αγωνίες, σκέψεις και πόνους, που εκτός από τα χέρια παγώνουν και την ψυχή; Μια ευχή διαφορετική για φέτος… δύο χέρια, τα δικά σου, να με κρατάνε και να γίνουν το χάδι μου.
Άνδρεα Αρβανιτίδου