Τόσα όμορφα αγγελουδάκια τριγύρω αυτές τις μέρες, όμως προσωπικά ξεχωρίζω και λατρεύω τα άλλα αγγελάκια, τα επίγεια, με τις τεράστιες ψυχές που είναι οι χούφτες τους ζεστές, γεμάτες με αγάπη και διακριτικά σε φιλούν με τη σκέψη τους, για να σε προστατεύουν, για να σε αγκαλιάσουν σιωπηλά και να σε ανυψώνουν, γιατί νοιάζονται για σένα όσο κανείς άλλος. Αυτοί οι άγγελοι, είναι άνθρωποι, όπως εγώ κι εσύ, καθημερινοί, με πλούσια καρδιά και αμέτρητα συναισθήματα που σου ψέλνουν ψιθυριστά παρακλήσεις υψίστης αγάπης όλον τον χρόνο, σπάζοντας με μανία, κάθε όριο της λογικής και του κοινότυπου.
Σκεφτείτε όμως τη μαγική περίπτωση που η ζωή προστάζει δύο ανθρώπους, καθόλου τυχαία, να γίνουν ο καθένας, ο επίγειος άγγελος του άλλου. Κάπου διάβασα πως τα θαύματα θυμώνουν όταν δεν τα πιστεύεις. Κι αυτή η ένωση φαντάζει θαυματουργική, γιατί αυτοί οι δύο άνθρωποι αόρατα ενωμένοι μπορούν να αγκαλιάζουν νοερά ο ένας τον άλλον, κάθε μέρα αδιάκοπα, μέρα – νύχτα, με οδηγό την ευαισθησία, την προσευχή, την ασταμάτητη σκέψη, την επίμονη ελπίδα, τη διάφανη διαίσθηση, την υπομονή της αγάπης και την αφθονία του έρωτα. Δύο άνθρωποι που με πόνο ψυχής και αστείρευτο δάκρυ, σταθερά κι ακλόνητα λαχταρούν να ακούσουν ο ένας τη φωνή του άλλου, να αγγίξουν ο ένας το χέρι του άλλου και περιμένουν καρτερικά να χουχουλιάσουν στα φτερά τους ο ένας το σώμα του άλλου για την υπόλοιπη επίγεια ζωή τους. Μα το είπα και πριν, μην το ξεχνάτε, τα θαύματα θυμώνουν αν δεν τα πιστεύουμε. Κι όλα γίνονται αληθινά, τη σωστή στιγμή, με πίστη, υπομονή, επιμονή κι ελπίδα. Αν έχεις έναν τέτοιον άνθρωπο στη ζωή σου, είσαι ευλογημένος για πάντα…
Ελένη Ισπόγλου