Ποσό τρομακτικό είναι να μην μπορείς να ελέγξεις το μέσα σου… Η ζωή μοιάζει με περίεργο παιχνίδι. Οι άνθρωποι έχουμε την αίσθηση ότι είμαστε παντοδύναμοι, κάτι τέτοιο όμως δεν ισχύει. Όλοι είμαστε παίκτες -σίγουρα όχι πιόνια- στο παιχνίδι αυτό που λέγετε ζωή. Κάθε γύρος είναι διαφορετικός και κάθε βήμα πρωτόγνωρο. Η ζαριά αυτή την φορά με έφερε σε σένα… Όπως κάθε ερωτευμένος που σέβεται τον εαυτό του, έτσι κ εγώ μετακόμισα στο απαλό ροζ συννεφάκι μου και ρέμβαζα την ζωή από άλλη μεριά.

Έδειχνες πως και εσύ είσαι λαβωμένος από τον φτερωτό θεό κ όλα έβαιναν καλώς τον πρώτο καιρό. Πολύ σύντομα όμως τα πράγματα άλλαξαν, αποφάσισες να πάρεις το παιχνίδι πάνω σου και με έκανες να εμπιστευτώ και την δική μου ζαριά στα χέρια σου. Ένιωσα ασφάλεια μαζί σου, δεν θα στο κρύψω. Όμως όπως κάθε νόμισμα, έτσι και σε αυτή την ιστορία, δεν άργησε να φανεί και η άλλη πλευρά…

Ήταν πολλές οι στιγμές που ένιωθα να με κόλλας στον τοίχο με τα λόγια σου. Ακόμη και όταν προσπαθούσα για το καλύτερο δυνατό, έβρισκα τοίχο. Τα μούτρα μου όμως τα έσπασα εκείνο το βράδυ, που απέναντί μου στον καναπέ, δεν έβλεπα την ασφάλεια, τον θαυμασμό και τον έρωτα που ένιωθα για σένα, μα ούτε κι εκείνη την λάμψη και την ζεστασιά στα μάτια σου. Εκείνη την νύχτα πάγωσε η ψυχή μου! Γύρισε ο διακόπτης και εκείνο το σιχαμερό «κλικ» δεν φαντάζεσαι ποσό με πόνεσε!