«Θα είμαι για πάντα εκεί»… Λέξεις δυσεύρετες, με ανεκτίμητη σημασία και συναίσθημα. Μοιάζει με εκείνη τη ζέστη, αγκαλιά με την κουβερτούλα της αγάπης, την ασφάλεια και εκείνη τη τόλμη που σου επιτρέπει να βγάλεις φτερά και να πετάξεις, επειδή ξέρεις ότι σε τυχόν στραβοπάτημα θα είναι κάποιος εκεί. Σαν εκείνη τη σπάνια αγάπη που νιώθεις χωρίς να χρειάζεται να σε αγγίξουν, χωρίς να στο πουν, απλά το νιώθεις στα σωθικά σου και φωτίζει με λάμψη τα αστέρια και το γαλαξία σου.
Εμένα μου αρέσουν τα «δεδομένα», οι «βράχοι» της ζωής, που δεν χρειάζεται να τους ψάξεις, γιατί απλά ξέρεις πού θα τους βρεις. Σχέσεις γερά χτισμένες με πολλά λιθαράκια στο πέρας του χρόνου, δοκιμασμένες σε λιακάδες, φουρτούνες, γέλια και κλάματα. Σχέσεις που θα νοιαστούν και θα σε γυρέψουν όταν θα θες να κλειστείς στον εαυτό σου, για να δουν αν είσαι καλά, θα σε βρουν στις ανηφόρες, αλλά και στις κατρακύλες. Σχέσεις γεμάτες ουσιαστική αγάπη, ασφάλεια και στοργή.
Βλέπεις όμως πια, οι περισσότεροι άνθρωποι έρχονται και παρέρχονται, είτε γιατί ήταν λόγια της στιγμής, είτε για τους δικούς τους λόγους, είτε γιατί απλά μερικές φορές τα φέρνει έτσι η ζωή και πίστεψέ με, δεν μου είναι πολύ εύκολο να συμβιβαστώ με όλο αυτό. Χάνω τη βάση μου, κλονίζονται τα πατήματά μου. Όταν η παρουσία φθείρει και αφεθεί να γίνει απουσία, επέρχεται ο πόνος, η λύπη το κενό.
Κάπως έτσι αυτές οι υποσχέσεις μένουν να μας στοιχειώνουν από μακριά, βαθιά χωμένες σε κάποια γωνίτσα της καρδιάς μας. Κάποιες στιγμές ξυπνάνε από το λήθαργο και χουζουρεύουν αγκαλιά με εκείνα τα λόγια και τις πράξεις που γκρεμοτσακίστηκαν στο κενό. Λικνίζονται με τις υποσχέσεις και τις προσδοκίες των πάλαι καιρών. Μαλαματένιες λέξεις που μας χάιδεψαν τα αυτιά, μικρές πράξεις αγάπης και νοιάξιμο με παραλήπτη δυο ψυχές. Ντόμπρες, ατόφιες, αγνές και ονειροπόλες, αλλά…
Μου το λες εσύ, αλλά δεν ακούω τίποτα από ό,τι λες, όχι γιατί αμφισβητώ ότι το εννοείς, αλλά γιατί δεν θέλω εγώ να βασιστώ, να το πιστέψω. Άλλο η θεωρία, άλλο η πράξη. Δεν θέλω να σε πιστέψω, θα ελπίζω, θα έχω προσδοκίες. Είμαι σαν το παιδάκι που όταν θα του τάξουν το δωράκι του, το περιμένει με λαχταρά, το αναζητά να το αποκτήσει. Αν δεν το λάβει ή αν του το πάρουν απότομα από τα χέρια, απογοητεύεται, στεναχωριέται, πονάει, τσινάει. Θέλω πολύ να σε πιστέψω, αλλά φοβάμαι… Δύσκολη φράση το «Θα είμαι για πάντα εκεί». Αν είναι να το προφέρεις, φρόντισε να έχεις τα κότσια να το τηρήσεις και να είσαι όντως εκεί! Αλλιώς μην κάνεις τον κόπο να το πεις καθόλου! Άσε την πορεία του χρόνου να το αποδείξει…
Stella