Τηλεφωνήματα αναπάντητα, μηνύματα ξεχασμένα, ένα σώμα βυθισμένο στο τέλμα ενός ωκεανού αδιαφορίας και ψυχρότητας. Καταδικασμένη σε μία δίκη στην οποία δεν πρόκειται να υπάρξει ελαφρυντικό. Κλειδωμένη σε ένα δωμάτιο του οποίου το κλειδί έχεις πάρει και με έχεις αφήσει να προσπαθώ να βρω διέξοδο διαφυγής. Αισθάνομαι πως παίζω στην ταινία «Νύχτες με τον εχθρό μου». Με τη διαφορά ότι δε με χτυπάει το βίαιο χέρι σου, αλλά η αλύγιστη συμπεριφορά σου, η άρνησή σου να με δεις πραγματικά. Και όσο και να προσπαθώ, όσο και να σε αρνούμαι, η αλήθεια παραμένει μία, σ’ αγαπάω ρε γαμώτο!

Έχεις βάψει σα βύσσινο, έχεις σημαδέψει σαν στάμπα την ψυχή μου και αυτό δεν μπορώ να το αρνηθώ! Τα “σ’ αγαπώ” μου δεν ξεθώριασαν, ο χρόνος πέρασε και απάλυνε. Αλλά δεν ξεπέρασε, δεn λησμόνησε. Τα “σ’ αγαπώ” έσβησαν λίγο, όπως τα μηνύματα και τα γκράφιτι σε έναν τοίχο που απλώς υπέστησαν μία φθορά. Αλλά και πάλι, μισοσβησμένα παρέμειναν στον τοίχο. Μπορείς να τα διαβάσεις, ακόμα και με μία μεγαλύτερη δυσκολία.

Δεν ξέρω γιατί η φύση του ανθρώπου είναι να γοητεύεται από αυτό που τον πληγώνει. Να ποθεί να είναι κοντά σε αυτό που το κατατρώγει. Ίσως γιατί ξυπνάει η εγωιστική του φύση και ποθεί να το τιθασεύσει, να το φέρει κοντά στα νερά, να αισθανθεί πως έχει τη δύναμη να το αλλάξει. Και όσο και να θεωρώ πως για εμένα δεν είσαι, όσο και αν σου τα έχω μαζεμένα, πραγματικά απορώ με εμένα. Αλλά σ’ αγαπάω ρε γαμώτο! Σ’ αγαπώ με κάθε χτύπο της καρδιάς μου, με κάθε μου μικρή και μεγάλη αναπνοή.